More Blue - Sharks

You were overlooking the seafront, an open bridge

I asked of another in wonder, as a token of guilt

And as we drift across the asphalt, overlapping the lines in the road

I remember a thought in soft focus for the last time, I know… or don’t

A mental image, a picture painting for you

A wrath of primary colours, only more blue

A mirror image, a home waiting for you

If only I actually had something to do

I was overlooking the city, a foreign windowsill

I’d never seen our hole from that angle before, but still

We’re drifting across the asphalt, overlapping the lines in the road

Remembering thoughts in soft focus, intact with what we know, or don’t

After all, it’s the least I could do in return for growing up

I think I’d rather a small, white lie, than the crippling truth

Je keek uit over de kust, een open brug

Ik vroeg van een ander in verwondering, als een teken van schuld

En terwijl we over het asfalt drijven, overlappend met de lijnen in de weg

Ik herinner me een gedachte in zachte focus voor de laatste keer, ik weet het... of niet

Een mentaal beeld, een schilderij voor jou

Een woede van primaire kleuren, alleen meer blauw

Een spiegelbeeld, een huis dat op je wacht

Had ik maar echt iets te doen

Ik keek uit over de stad, een buitenlandse vensterbank

Ik had ons gat nog nooit vanuit die hoek gezien, maar toch

We drijven over het asfalt en overlappen de lijnen in de weg

Gedachten onthouden in zachte focus, intact met wat we weten of niet

Het is tenslotte het minste wat ik kan doen in ruil voor het opgroeien

Ik denk dat ik liever een kleine leugen om bestwil heb dan de verlammende waarheid