These Walls - Sera

They built up strong foundations

for a house they made a home,

from stones they carved out of the mountainside.

They filled it with a family,

with noise they fueled the fire,

a haven that was safe from war and life.

And the chapel bells rang out for all the miners and their kin.

If only they could see the state I’m in.

As I’m peeling back the paper,

Layer upon layer,

Stories are still hanging in the air.

And they speak to me of wonder,

The struggle of it all,

Thinking of the ones that went before,

And it’s all here in these walls.

The village streets were empty,

As the snow, it raged outside.

The winter days of 1917.

The house fell sadly silent.

Another missing boy.

We’ll never know the horrors that he’s seen

And the chapel bells rang out for all the soliders and their kin.

If only they could see the state I’m in.

As I’m peeling back the paper,

Layer upon layer,

Stories are still hanging in the air.

And they speak to me of sorrow,

The ruin of it all,

Thinking of the ones that went before,

And it’s all here in these walls.

The builders, long forgotten.

Old occupants, unknown.

But this house is still a home.

I’m standing in the doorway with a paintbrush in my hand,

Trying to make some sweet sense of this place.

The stairs, they may be broken,

And the carpet’s wearing thin,

But a beating heart and soul still remains.

And though the chapel bells no longer ring

And the mine, it makes no sound,

This little house will soon be singing out.

As I’m peeling back the paper,

Layer upon layer,

Stories are still hanging in the air.

And they speak to me of wonder,

The wisdom of it all,

Thinking of the ones that went before,

And it’s all here in these walls.

It’s all here in these walls.

Ze hebben een sterke basis opgebouwd

voor een huis maakten ze een thuis,

uit stenen die ze uit de berghelling hebben gehouwen.

Ze vulden het met een gezin,

met lawaai voedden ze het vuur,

een toevluchtsoord dat veilig was voor oorlog en leven.

En de kapelklokken luidden voor alle mijnwerkers en hun verwanten.

Als ze maar konden zien in welke staat ik me bevind.

Terwijl ik het papier afpel,

Laag op laag,

Er hangen nog steeds verhalen in de lucht.

En ze spreken tot mij van verwondering,

De strijd van alles,

Denkend aan degenen die eraan voorafgingen,

En het is allemaal hier in deze muren.

De dorpsstraten waren leeg,

Als de sneeuw woedde het buiten.

De winterdagen van 1917.

Het huis viel droevig stil.

Nog een vermiste jongen.

We zullen nooit de verschrikkingen kennen die hij heeft gezien

En de kapelklokken luidden voor alle soldaten en hun verwanten.

Als ze maar konden zien in welke staat ik me bevind.

Terwijl ik het papier afpel,

Laag op laag,

Er hangen nog steeds verhalen in de lucht.

En ze spreken tot mij over verdriet,

De ondergang van alles,

Denkend aan degenen die eraan voorafgingen,

En het is allemaal hier in deze muren.

De bouwers, lang vergeten.

Oude bewoners, onbekend.

Maar dit huis is nog steeds een thuis.

Ik sta in de deuropening met een penseel in mijn hand,

Ik probeer deze plek een beetje goed te begrijpen.

De trappen, ze kunnen kapot zijn,

En het tapijt is dun,

Maar er blijft nog steeds een kloppend hart en ziel.

En hoewel de kapelklokken niet meer luiden

En de mijn, hij maakt geen geluid,

Dit kleine huis zal binnenkort zingen.

Terwijl ik het papier afpel,

Laag op laag,

Er hangen nog steeds verhalen in de lucht.

En ze spreken tot mij van verwondering,

De wijsheid van alles,

Denkend aan degenen die eraan voorafgingen,

En het is allemaal hier in deze muren.

Het is allemaal hier in deze muren.