The Prizefighters - Seam

If there is one thing I can’t forgive

It’s making me feel the weakest, and limp

I should’ve hit you like I meant it

But I can’t hear over those words

I’d knock you for that, and your eye’s going black

This kind of hate makes me sick

But I’m onto it, I’m onto it

My muscles are wasted, a useless red paste of it

Bluing the white in you, slapping your face with it

My hook softening, as I listen

To the hollow sound that’s drumming your ribs

I lose the grip on your neck

When it’s over, and you’re gone

I’m sitting and crying

This kind of hate makes me sick

But I’m onto it, I’m onto it

My muscles are wasted, a useless red paste of it

Bluing the white in you, slapping your face with it

What was that meaning, that breaking of skin

Have I proven it, have I proven it?

Als er iets is dat ik niet kan vergeven

Ik voel me het zwakst en slap

Ik had je moeten slaan zoals ik het meende

Maar ik kan die woorden niet horen

Ik zou je daarvoor kloppen, en je oog wordt zwart

Dit soort haat maakt me ziek

Maar ik heb er zin in, ik heb er zin in

Mijn spieren zijn verspild, een nutteloze rode pasta ervan

Het wit in je blauw maken, je ermee in je gezicht slaan

Mijn haak wordt zachter, terwijl ik luister

Op het holle geluid dat op je ribben trommelt

Ik verlies de grip op je nek

Als het voorbij is, en je bent weg

Ik zit en huil

Dit soort haat maakt me ziek

Maar ik heb er zin in, ik heb er zin in

Mijn spieren zijn verspild, een nutteloze rode pasta ervan

Het wit in je blauw maken, je ermee in je gezicht slaan

Wat betekende dat, dat breken van de huid?

Heb ik het bewezen, heb ik het bewezen?