Vinton, LA - Sea Oleena

And anything against the right kind of light looks blessed

But all the early evening shadows couldn’t disguise this unrest

And the nights in depth are infinite as always

But the days in length are only ever days

So we take to the waves

And we swallow the salt

And our bodies do swell

But our shadows stay sharp

Still the silence is soft

When the sentences stop

And you were aglow, and I was alone and so overwhelmed

And were we really leaving shadows hidden behind our past selves

You were so unwell, with arms outstretched the whole way

But the long limbs fell, in falling found their place

And then at the end of the eleventh day

Elevated only by the grace of an airplane

I became aware of a change

And I slept through the night, first

Lighter than a leaf upon a pool of water

Where I sunk like a boulder

Blurry was the line between the deep and deeper

Then I landed on my cold floor

Heavy in the hallway of a house familiar

So I bolted out the back door

Kicked the silver key beneath a mound of black dirt

Then you took me on a long drive

Eyes were all alight and on the road so injured

And you parked us on an incline

Climbing out the window with the words I’d whispered

Holier eyes couldn’t hold you away from the light

Holier arms couldn’t hold all the darkness you hide

En alles tegen het juiste soort licht ziet er gezegend uit

Maar alle vroege avondschaduwen konden deze onrust niet verhullen

En de nachten in de diepte zijn oneindig zoals altijd

Maar de dagen in lengte zijn altijd maar dagen

Dus we gaan de golven op

En we slikken het zout in

En ons lichaam zwelt op

Maar onze schaduwen blijven scherp

Toch is de stilte zacht

Wanneer de zinnen stoppen

En je was gloeiend, en ik was alleen en zo overweldigd

En lieten we echt schaduwen achter ons verleden zelf?

Je was zo onwel, met de hele weg uitgestrekte armen

Maar de lange ledematen vielen, vonden in het vallen hun plaats

En dan aan het einde van de elfde dag

Alleen verhoogd door de gratie van een vliegtuig

Ik werd me bewust van een wijziging

En ik sliep eerst de nacht door

Lichter dan een blad op een plas water

Waar ik zonk als een rotsblok

Wazig was de grens tussen diep en dieper

Toen landde ik op mijn koude vloer

Zwaar in de gang van een bekend huis

Dus ik schoot de achterdeur uit

Schopte de zilveren sleutel onder een berg zwarte aarde

Toen nam je me mee op een lange rit

Ogen waren allemaal in brand en op de weg zo gewond

En je parkeerde ons op een helling

Uit het raam klimmen met de woorden die ik had gefluisterd

Heilige ogen konden je niet weghouden van het licht

Heilige armen konden niet alle duisternis bevatten die je verbergt