Nacht - Schiller, Ben Becker

Wenn Nacht begräbt des Staubes Schmerzen

Wohin wird, ach die Seele fliehn?

Sie stirbt nicht — aus erloschnem Herzen

Muß sie zu anderen Reichen ziehn

Wird sie entkörpert dann auf Sternen

Und Schritt um Schritt zum Himmel gehn?

Wird sie sogleich des Weltalls Fernen

Ein lebend Aug', entschleiert sehn?

Unendlich, ewig, nie verwesend

Allsehend, aber unsichtbar

Das buch der erd‘ und himmel lesend

Schaut sie im geist, was ist und war:

Die schwächste spur aus grauen jahren;

Die im gedächtnis dämmern mag

Das bild der dinge, welche waren

Steht wieder da wie heller tag

Wanneer de nacht de pijn van stof begraaft

Ach, waar zal de ziel vluchten?

Ze sterft niet - van een uitgedoofd hart

Moet ze naar andere rijken verplaatsen

Als ze onstoffelijk is, dan op sterren

En stap voor stap naar de hemel gaan?

Zal ze onmiddellijk ver van het universum worden?

Een levend oog, zie onthuld?

Oneindig, eeuwig, nooit vergaand

Allemaal ziend maar onzichtbaar

Het boek van de aarde en de lucht lezen

Zie in je geest wat is en was:

Het zwakste spoor van grijze jaren;

Wat in het geheugen kan opkomen

Het beeld van dingen die waren

Staat daar weer als een heldere dag