Не прощу - Саша Санта

Перед нами город, где каждый за себя.

И чужие мы с тобой, как две свечи, молчи…

Между нами километры, я не слышу твое сердце.

Вдвоем нам не согреться больше никогда.

Время, как вода.

Я тебя никогда не прощу, но и не отпущу.

В сознаньи мысли позволяют мне тебя любить,

Зимой весну ловить, навстречу к солнцу плыть.

Я тебя никогда не прощу, но и не отпущу.

Не знаю, что мне делать, как тебя мне разлюбить,

Зимой весну ловить, навстречу к солнцу плыть.

Сколько нам осталось догореть и промолчать?

На столе расплавилась душа-свеча.

И где начало?

Я не знаю, что сказать, сказать…

Между нами километры, я не слышу твое сердце.

Вдвоем нам не согреться больше никогда.

И время, как вода.

Я тебя никогда не прощу, но и не отпущу.

В сознаньи мысли позволяют мне тебя любить,

Зимой весну ловить, навстречу к солнцу плыть.

Я тебя никогда не прощу, но и не отпущу.

Не знаю, что мне делать, как тебя мне разлюбить,

Зимой весну ловить, навстречу к солнцу плыть.

Я тебя никогда не прощу, но и не отпущу.

В сознаньи мысли позволяют мне тебя любить,

Зимой весну ловить, навстречу к солнцу плыть.

Я тебя никогда не прощу, но и не отпущу.

Не знаю, что мне делать, как тебя мне разлюбить,

Зимой весну ловить, навстречу к солнцу плыть.

Voor ons ligt een stad waar ieder voor zich is.

En jij en ik zijn vreemden, als twee kaarsen, wees stil...

Er zijn kilometers tussen ons, ik kan je hart niet horen.

Wij tweeën zullen het nooit meer warm krijgen.

Tijd is als water.

Ik zal je nooit vergeven, maar ik zal je ook niet laten gaan.

In bewustzijn laten gedachten me toe van je te houden,

In de winter, vang de lente, zwem naar de zon.

Ik zal je nooit vergeven, maar ik zal je ook niet laten gaan.

Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik moet stoppen met van je te houden,

In de winter, vang de lente, zwem naar de zon.

Hoe lang moeten we opbranden en zwijgen?

Een zielenkaars smolt op tafel.

En waar is het begin?

Ik weet niet wat ik moet zeggen, zeg...

Er zijn kilometers tussen ons, ik kan je hart niet horen.

Wij tweeën zullen het nooit meer warm krijgen.

En tijd is als water.

Ik zal je nooit vergeven, maar ik zal je ook niet laten gaan.

In bewustzijn laten gedachten me toe van je te houden,

In de winter, vang de lente, zwem naar de zon.

Ik zal je nooit vergeven, maar ik zal je ook niet laten gaan.

Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik moet stoppen met van je te houden,

In de winter, vang de lente, zwem naar de zon.

Ik zal je nooit vergeven, maar ik zal je ook niet laten gaan.

In bewustzijn laten gedachten me toe van je te houden,

In de winter, vang de lente, zwem naar de zon.

Ik zal je nooit vergeven, maar ik zal je ook niet laten gaan.

Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik moet stoppen met van je te houden,

In de winter, vang de lente, zwem naar de zon.