Mon Ami - Santiz

Помню, как ползал на коленях,

Даже не говоря об этом в слух.

Помню, помню ту темноту в дебрях,

Ведь теперь темнота - это лучший друг.

Помню, как ползал на коленях,

Помню.

Помню, даже не говоря об этом вслух,

Помню, помню ту темноту в дебрях,

Ведь теперь темнота - это лучший друг.

О!

Я шагаю медленно.

До 54 пару километров.

Остаться трезвым?

Навряд ли.

Пустить бытиё, и просто всё по ветру.

Здесь, кроме хапки никого нет.

Здесь, кроме братьев, никого нет.

Я нахожу прошлое в этом пойле.

Да, набери вторяк, быть может вспомнит.

Но даже родные говорили,

Что низ - это твоя обитель.

Мне не зачем петь, их никак не забыть их.

Никак.

И если дела на нуле

Вполне хватит на радостей литр.

Плевать, что я здесь убитый,

И мне пох*й, честно, них*я не стыдно.

Плевать, что я здесь убитый,

И мне пох*й, честно, них*я не стыдно.

Вокруг полно куча разной дряни,

Научись отличать боль от страданий.

Клуб дыма внутри твоих очертаний -

Я называю "Кайфа", ты называешь "Память".

Я хотел быть лучше, правда, помнишь -

Как тогда, в четвёртом, выдыхал дым

И вдыхал запах полос.

Я помню всё.

Я помню, хотя это было давно.

Да, е!

Видишь, на небе там алый закат...

Видишь, а?

Просто останься на миг, просто крик души.

Я закрою все двери и останусь один.

Au revoir, Mon Ami!

Забыли те дни,

Когда тупо скитались и были детьми.

Но сейчас - я знаю, как будет лучше.

Не учи учёного, stuff [точно] плющит.

Ты же знаешь много, расскажи [несущим]

Да какая страсть?

Просто случай.

Помню, как ползал на коленях,

Даже не говоря об этом в слух.

Помню, помню ту темноту в дебрях,

Ведь теперь темнота - это лучший друг.

Был просто в хлам, но пи*дец, счастливый -

И знаешь, толпы даже и не видели печали.

Писал всё на листах, скручивая в косяки -

И эти будни легчали.

Поднимаю в потолок за всех, братик.

Поднимаю в потолок, нам не хватит.

Если знаешь в этом толк, лови пять - паря!

Не посаженный на кол, но ещё вянет, братик.

Даже не говоря об этом в слух -

Помню, помню ту темноту в дебрях,

Ведь теперь темнота - это лучший друг.

Ik herinner me dat ik op mijn knieën kroop

Zonder er zelfs maar hardop over te praten.

Ik herinner me, ik herinner me die duisternis in de wildernis,

Nu is de duisternis immers de beste vriend.

Ik herinner me dat ik op mijn knieën kroop

Ik herinner.

Ik herinner het me zonder het hardop te zeggen

Ik herinner me, ik herinner me die duisternis in de wildernis,

Nu is de duisternis immers de beste vriend.

O!

Ik loop langzaam.

Tot 54 een paar kilometer.

Nuchter blijven?

Onwaarschijnlijk.

Laat het leven gaan, en alles is gewoon in de wind.

Er is hier niemand behalve de hack.

Hier, behalve de broers, is er niemand.

Ik vind het verleden in deze spoeling.

Ja, bel de tweede, misschien herinnert hij het zich nog.

Maar zelfs familieleden zeiden:

Dat de bodem je verblijfplaats is.

Ik heb geen reden om te zingen, ik kan ze op geen enkele manier vergeten.

Echt niet.

En als de dingen op nul staan

Genoeg voor de geneugten van een liter.

Het kan me niet schelen dat ik hier dood ben

En het kan me geen fuck schelen, eerlijk gezegd, ik schaam me er niet voor.

Het kan me niet schelen dat ik hier dood ben

En het kan me geen fuck schelen, eerlijk gezegd, ik schaam me er niet voor.

Rond vol met een heleboel verschillende rotzooi,

Leer onderscheid te maken tussen pijn en lijden.

Een rookclub binnen je contouren -

Ik noem "Hoog", jij noemt "Geheugen".

Ik wilde beter worden, echt, onthoud -

Zoals toen, in de vierde, uitgeademde rook

En inhaleerde de geur van strepen.

Ik herinner me alles.

Ik weet het nog, ook al is het lang geleden.

Ja, e!

Zie je, er is een scharlaken zonsondergang aan de hemel ...

Zie je?

Blijf gewoon even, gewoon een schreeuw uit het hart.

Ik sluit alle deuren en ben alleen.

Au revoir, Mon Ami!

Die dagen vergeten

Toen dom ronddwaalde en kinderen waren.

Maar nu - ik weet hoe het beter zal zijn.

Leer een wetenschapper geen dingen, dingen stompen [precies].

Je weet veel, vertel [dragers]

Wat voor passie?

Gewoon een geval.

Ik herinner me dat ik op mijn knieën kroop

Zonder er zelfs maar hardop over te praten.

Ik herinner me, ik herinner me die duisternis in de wildernis,

Nu is de duisternis immers de beste vriend.

Was net in de prullenbak, maar verkloot, gelukkig...

En weet je, de menigte zag het verdriet niet eens.

Ik schreef alles op vellen, draaide in stijlen -

En die dagen werden steeds makkelijker.

Ik hef het voor iedereen tot het plafond, broer.

Ik hef het tot het plafond, we zullen niet genoeg hebben.

Als je hier veel van weet, vang er dan vijf - zweef!

Niet gespietst, maar nog steeds verwelkend, broeder.

Zonder er zelfs maar hardop over te praten -

Ik herinner me, ik herinner me die duisternis in de wildernis,

Nu is de duisternis immers de beste vriend.