Hafið - Samaris, Muted

Þú, haf!

sem ber tímans og harmanna farg,

þú hugraun mér vekur,

í hjarta mér innst, þá þú brýzt um við bjarg,

það bergmála tekur.

Þinn niður er hryggur, þinn hljómur er sár,

Þú hrellir svo muna.

Og dimmur var ægir og dökk undir él

var dynhamra-borgin,

og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel

og þungt eins og sorgin.

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall

og sá út í drungann,

þar brimaldan stríða við ströndina svall

og stundi svo þungan.

Og dimmur var ægir og dökk undir él

var dynhamra-borgin,

og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel

og þungt eins og sorgin.

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall

og sá út í drungann,

þar brimaldan stríða við ströndina svall

og stundi svo þungan.

Jij, oceaan!

die de last van tijd en rouw draagt,

je zet me aan het denken,

in mijn hart van binnen, wanneer je door een rots breekt,

het echoot.

Je dons is verdrietig, je geluid is pijnlijk,

Je huivert dus onthoud.

En het was donker en somber onder de rivier

was de stad Dynhamra,

en toen viel de nachtelijke duisternis stil als een hel

en zwaar als verdriet.

Bij de zee zat ik op een richel van een zeerots

en keek in de duisternis,

waar de branding de kust plaagt

en kreunde zo hard.

En het was donker en somber onder de rivier

was de stad Dynhamra,

en toen viel de nachtelijke duisternis stil als een hel

en zwaar als verdriet.

Bij de zee zat ik op een richel van een zeerots

en keek in de duisternis,

waar de branding de kust plaagt

en kreunde zo hard.