Mutations - Salt The Wound

Let’s pretend that in the end we wouldn’t have fallen down

Instead we’ll stand on our feet again, let’s pretend

The day that the starving man never bit me

This blood drenched man, seemed to cry for help, as he stared at me,

his eyes were changing

Rising to his feet, incapacitated, puking violently, charging straight for me

With his mouth opened wide drooling intensely, I leapt the fence and ran inside

In the house I hide, barricading everything, what would come next?

Terrified, running up the stairs, finally found the shotgun kept under my bed

It’s time to put an end to this nightmare;

I’ll end your life as quickly as I

chose to save it

Removing the Debris only to see, the starving man behind me, as he pounced I

never had a chance

He bit my hand, he fucking bit me, and it’s over for you swiftly placed the

shotgun, to his head

I’ll share the same fate soon

Laten we doen alsof we uiteindelijk niet zouden zijn gevallen

In plaats daarvan staan ​​we weer op, laten we doen alsof

De dag dat de uitgehongerde man me nooit beet

Deze met bloed doordrenkte man, leek om hulp te schreeuwen, terwijl hij naar me staarde,

zijn ogen veranderden

Overeind komen, arbeidsongeschikt, heftig kotsen, recht op me afstormen

Met zijn mond wijd open en intens kwijlend, sprong ik over het hek en rende naar binnen

In het huis dat ik verberg, alles barricaderend, wat zou er daarna komen?

Doodsbang, de trap op rennend, vond ik eindelijk het geweer onder mijn bed

Het is tijd om een ​​einde te maken aan deze nachtmerrie;

Ik maak net zo snel een einde aan je leven als ik

ervoor gekozen om het op te slaan

Alleen het puin verwijderen om te zien, de uitgehongerde man achter me, terwijl hij op me afsprong

nooit een kans gehad

Hij beet in mijn hand, hij beet me verdomme, en het is voorbij voor jou, plaatste snel de

jachtgeweer, tegen zijn hoofd

Ik deel binnenkort hetzelfde lot