Ms. Brown - S.T.I.C.S

She said…

«I throw pebble stones at the water when I take walks by the shore…

And it’s not to make them bounce of the surface for others to see, no

I just, like to watch them sink in. I like to watch the rings spread and expand

proud and confidently.

As if they have this really important message to carry

to the rest world.

And then see it get washed away from existence by the

all-dominating waves

Reminding the rings about the survival of the fittest

Sometimes I throw rocks like curve balls, imagining how they would drill

through the bottom of the sea, through tectonic plates, upper mantle,

lower mantle not losing pace before finally reaching the inner core

And in my mind?

I’ve been there

Because I recognize the extreme sense of tranquility…

It is the only place where one can find peace beyond comparison…

Because there, there simply is no comparison…

It is where solitude comes to life in its most admirable form

Sometimes…

Sometimes I just I wish I could be that rock."

She paused

And I followed her lead as she slowly started stepping into the water

She had her eyes fixed on the horizon as if searching for something,

something she knew would come.

Something as if bound by the laws of nature to

show itself to reveal itself

And I foolishly thought we were a waiting the sunset — to change the current

mellow topic of conversation

I noticed though that something was wrong when she forced herself to look down

into the water again, without anymore rocks in her hand

…I saw tears running down her cheeks

She said

«It's been two years, too long, since I last saw me, cause when I see me,

I see surgery, doctor said I’ll make you beautiful just believe,

but how could he possibly achieve perfect imperfections?

Because THAT — was me, and now, now I’m left with something that my body has

embraced but my heart and soul repels so deeply…"

She looked at me with her brown watery eyes, expecting a sign of a response of

compassion, of empathy, a hug, a squeeze of the hand, a kiss perhaps?

But all I could do was just… stare right through her

Trying to comprehend what exactly had just happened…

I admit, heh i lost track…

As I finally caught up with time again, and my eyes caught hers, I remember,

I stuttered

— «wauw.

That is some… that is some crazy… I mean… I, I… feel you»

She looked at me with amazement, as if I had not listened to anything of what

she just said… as if the last person on earth who had the chance to save her,

just abandoned all hope

«You feel me?

YOU of all people?!

You don’t get it!

None of you get it»

You can’t feel me!

All you feel is the bolts in my replaced jawbone at best,

the silicone filling of my lips when we kiss, the implants in my breast — but

you can’t ever FEEL me!

You’ve never really seen me

All you see is social reconstruction of the so-called ideal me, but you have

never really seen ME

You see… I don’t exist… I don’t know WHO or WHERE I am anymore…

except that I’m out here… and I have no more rocks in my hands…

so I’m waiting for the tide… to bring me… home…"

Ze zei…

«Ik gooi kiezelsteentjes in het water als ik langs de kust wandel...

En het is niet om ze van het oppervlak te laten stuiteren zodat anderen het kunnen zien, nee

Ik hou ervan om ze te zien wegzinken. Ik kijk graag hoe de ringen zich uitspreiden en uitzetten

trots en vol vertrouwen.

Alsof ze deze heel belangrijke boodschap moeten overbrengen

naar de restwereld.

En zie hoe het dan uit het bestaan ​​wordt weggespoeld door de

alles dominerende golven

De ringen herinneren aan de overleving van de sterkste

Soms gooi ik stenen als gebogen ballen, terwijl ik me voorstel hoe ze zouden boren

door de bodem van de zee, door tektonische platen, bovenmantel,

ondermantel die geen tempo verliest voordat hij uiteindelijk de binnenste kern bereikt

En in mijn gedachten?

Ik ben daar geweest

Omdat ik het extreme gevoel van rust herken...

Het is de enige plek waar men onvergelijkelijke rust kan vinden...

Omdat er gewoon geen vergelijking is...

Het is waar eenzaamheid tot leven komt in zijn meest bewonderenswaardige vorm

Soms…

Soms zou ik willen dat ik die rots kon zijn."

Ze pauzeerde

En ik volgde haar toen ze langzaam het water in begon te stappen

Ze had haar ogen gericht op de horizon alsof ze naar iets zocht,

iets waarvan ze wist dat het zou komen.

Iets alsof het gebonden is aan de wetten van de natuur

zichzelf laten zien om zichzelf te onthullen

En ik dacht dwaas dat we wachtten op de zonsondergang - om de stroming te veranderen

zacht gespreksonderwerp

Ik merkte echter dat er iets mis was toen ze zichzelf dwong naar beneden te kijken

weer het water in, zonder meer stenen in haar hand

…Ik zag de tranen over haar wangen lopen

Ze zei

«Het is twee jaar geleden, te lang, sinds ik me voor het laatst zag, want als ik me zie,

Ik zie een operatie, de dokter zei dat ik je mooi zal maken, geloof maar,

maar hoe zou hij mogelijk perfecte onvolkomenheden kunnen bereiken?

Omdat DAT ik was, en nu, nu heb ik iets dat mijn lichaam heeft

omhelsd, maar mijn hart en ziel stoten zo diep af..."

Ze keek me aan met haar bruine tranende ogen, in afwachting van een teken van een reactie van

mededogen, van empathie, een knuffel, een handdruk, een kus misschien?

Maar het enige wat ik kon doen, was... dwars door haar heen staren

Proberen te begrijpen wat er net was gebeurd...

Ik geef toe, heh ik ben het spoor bijster...

Toen ik eindelijk de tijd weer inhaalde, en mijn ogen de hare vielen, herinner ik me,

Ik stotterde

— «wauw.

Dat is wat... dat is wat gek... ik bedoel... ik, ik... voel je»

Ze keek me verbaasd aan, alsof ik nergens naar had geluisterd

ze zei gewoon... alsof de laatste persoon op aarde die de kans had haar te redden,

heb gewoon alle hoop opgegeven

"Je voelt me?

JIJ van alle mensen?!

Je snapt het niet!

Niemand van jullie snapt het»

Je kunt me niet voelen!

Alles wat je voelt zijn op zijn best de bouten in mijn vervangen kaakbot,

de siliconenvulling van mijn lippen als we kussen, de implantaten in mijn borst - maar

je kunt me nooit VOELEN!

Je hebt me nog nooit echt gezien

Alles wat je ziet is een sociale reconstructie van de zogenaamde ideale ik, maar dat heb je

heb MIJ nooit echt gezien

Zie je... ik besta niet... ik weet niet meer WIE of WAAR ik ben...

behalve dat ik hier buiten ben... en geen stenen meer in mijn handen heb...

dus ik wacht op het tij... om me... naar huis te brengen...'