If Ever You Go to Dublin Town - Ronnie Drew

If you ever go to Dublin town

In a hundred years or so

Inquire for me in Baggot street

And what I was like to know

O he was the queer one

Fol dol the di do

He was a queer one

And I tell you

My great-grandmother knew him well,

He asked her to come and call

On him in his flat and she giggled at the thought

Of a young girl’s lovely fall.

O he was dangerous,

Fol dol the di do,

He was dangerous,

And I tell you

On Pembroke Road look out for me ghost,

Dishevelled with shoes untied,

Playing through the railings with little children

Whose children have long since died.

O he was a nice man,

Fol do the di do,

He was a nice man

And I tell you

Go into a pub and listen well

If my voice still echoes there,

Ask the men what their grandsires thought

And tell them to answer fair,

O he was eccentric,

Fol do the di do,

He was eccentric

And I tell you

He had the knack of making men feel

As small as they really were

Which meant as great as God had made them

But as males they disliked his air.

O he was a proud one,

Fol do the di do,

He was a proud one

And I tell you

If ever you go to Dublin town

In a hundred years or so

Sniff for my personality,

Is it Vanity’s vapour now?

O he was a vain one,

Fol dol the di do,

He was a vain one

And I tell you

I saw his name with a hundred more

In a book in the library,

It said he had never fully achieved

His potentiality.

O he was slothful,

Fol do the di do,

He was slothful

And I tell you

He knew that posterity had no use

For anything but the soul,

The lines that speak the passionate heart,

The spirit that lives alone.

O he was a lone one,

Fol do the di do

O he was a lone one,

And I tell you

O he was a lone one,

Fol do the di do

Yet he lived happily

And I tell you.

Als je ooit naar de stad Dublin gaat

Over ongeveer honderd jaar

Informeer voor mij in Baggot street

En wat ik graag wilde weten?

O hij was de queer

Fol dol the di do

Hij was een queer

En ik zeg je

Mijn overgrootmoeder kende hem goed,

Hij vroeg haar om te komen bellen

Op hem in zijn flat en ze giechelde bij de gedachte

Van de mooie val van een jong meisje.

O hij was gevaarlijk,

Fol dol the di do,

Hij was gevaarlijk,

En ik zeg je

Op Pembroke Road kijk uit voor mij geest,

Slordig met losgemaakte schoenen,

Met kleine kinderen door de leuningen spelen

Wiens kinderen al lang zijn overleden.

O hij was een aardige man,

Doe het doe,

Hij was een aardige man

En ik zeg je

Ga een kroeg in en luister goed

Als mijn stem daar nog steeds galmt,

Vraag de mannen wat hun grootvaders dachten

En zeg dat ze eerlijk moeten antwoorden,

O hij was excentriek,

Doe het doe,

Hij was excentriek

En ik zeg je

Hij had de gave om mannen te laten voelen

Zo klein als ze werkelijk waren

Wat betekende dat ze zo geweldig waren als God ze had gemaakt

Maar als mannen hadden ze een hekel aan zijn lucht.

O hij was een trotse,

Doe het doe,

Hij was een trotse

En ik zeg je

Als je ooit naar de stad Dublin gaat

Over ongeveer honderd jaar

Snuffel naar mijn persoonlijkheid,

Is het nu de damp van Vanity?

O hij was een ijdele,

Fol dol the di do,

Hij was een ijdele

En ik zeg je

Ik zag zijn naam met nog honderd meer

In een boek in de bibliotheek,

Het zei dat hij nooit volledig had bereikt

Zijn potentie.

O hij was lui,

Doe het doe,

Hij was lui

En ik zeg je

Hij wist dat het nageslacht geen zin had

Voor alles behalve de ziel,

De lijnen die het hartstochtelijke hart spreken,

De geest die alleen leeft.

O hij was een eenzame,

Doe het doe

O hij was een eenzame,

En ik zeg je

O hij was een eenzame,

Doe het doe

Toch leefde hij gelukkig

En ik zeg het je.