Drip - Rolo Tomassi

On the worst days, it’s growing, growing so slowly

What to embody?

A plea for the remedy

Forced into a place that never felt like home

And if it takes me here then where is there left to go?

To strike before it’s all too late

Put to rest, all souls are safe

Existing in the maze

Memory is imperfect

Take my hand, let’s slip beneath the surface

On the worst days, I slip, as deceitful as hope is

Walking on a knife-edge, I traced the line and I leapt

It’s been strange and stranger still

Freed from the fears that paralyze

Always distaste, always regret, the least of it

A revelation into reality unspoken

Between the signs and the sounds, taking shape encompassing

All things begin and end here

What it means to be

In the aftermath of tragedy

What it means to be

Finally uncaged and I lost my way

Understanding the relevance of the eclipse

When I can’t forgive

Nothing is ever enough

Op de slechtste dagen groeit het, zo langzaam

Wat te belichamen?

Een pleidooi voor de remedie

Gedwongen naar een plek die nooit als thuis voelde

En als het me hier brengt, waar moet ik dan heen?

Om toe te slaan voordat het allemaal te laat is

Tot rust gebracht, alle zielen zijn veilig

Bestaand in het doolhof

Geheugen is onvolmaakt

Pak mijn hand, laten we onder de oppervlakte glippen

Op de slechtste dagen glijd ik uit, hoe bedrieglijk hoop ook is

Lopend op een mes, volgde ik de lijn en ik sprong

Het was vreemd en nog vreemder

Bevrijd van de angsten die verlammen

Altijd afkeer, altijd spijt, het minste ervan

Een onuitgesproken onthulling in de werkelijkheid

Tussen de tekens en de geluiden, die alomvattende vorm aanneemt

Alle dingen beginnen en eindigen hier

Wat het betekent om te zijn

In de nasleep van een tragedie

Wat het betekent om te zijn

Eindelijk ontkooid en ik ben de weg kwijt

De relevantie van de eclips begrijpen

Wanneer ik niet kan vergeven

Niets is ooit genoeg