Зупини час - Роллік'с

А може так не треба, чи варто зупинитись на мить або заплющити очі та вниз не дивитись

Не хочу стати я сірою тінню безмовною з холодними стінами думками ділитись

До самої прірви, до згубного краю ступаю, ногами міряю страх

Та я ще не певний, чи знову повірю словам, що тремтять на губах:

Зупини час.

Скільки лишилося нам?

Прожени біль.

Знову між нами стіна…

Зачинені двері, застиг погляд на стелі, так дивно, як лунко годинником тікає

пульс

І не так вже й цікаво, що стане відтепер, і не важливо не скільки чи впаду або

зірвусь

До самої прірви, до згубного краю ступаю, ногами міряю страх

Та я ще не певний, чи знову повірю словам, що тремтять на губах:

Зупини час.

Скільки лишилося нам?

Прожени біль.

Знову між нами стіна

Мій біль стане стіною, спробуй розбити, якщо є сили

Не зупинили, час тікає, ще ближче до прірви, а ми не змінили нічого,

лишилася крихта остання до згубного краю, не вірю, не знаю…

І далі ступаю, на жаль, не помічаючи сенсу, наче згасаю

Of misschien hoeft u geen moment te stoppen of uw ogen te sluiten en niet naar beneden te kijken

Ik wil geen grijze schaduw worden die sprakeloos is met koude muren om gedachten te delen

Ik stap naar de afgrond, naar het verderfelijke land, ik meet angst met mijn voeten

Maar ik weet nog steeds niet zeker of ik de woorden zal geloven die weer op mijn lippen trillen:

Stoptijd.

Hoeveel hebben we nog?

Weg met de pijn.

Weer de muur tussen ons...

De deur was gesloten, zijn blik verstijfde op het plafond, zo vreemd als het gat van een weglopende klok

puls

En het is niet zo interessant wat er vanaf nu zal gebeuren, en het maakt niet uit hoeveel ik val of niet

ik zal breken

Ik stap naar de afgrond, naar het verderfelijke land, ik meet angst met mijn voeten

Maar ik weet nog steeds niet zeker of ik de woorden zal geloven die weer op mijn lippen trillen:

Stoptijd.

Hoeveel hebben we nog?

Weg met de pijn.

Weer een muur tussen ons

Mijn pijn zal een muur worden, probeer te breken als je de kracht hebt

Niet gestopt, de tijd dringt, nog dichter bij de afgrond, en we hebben niets veranderd,

de laatste kruimel wordt overgelaten aan de verderfelijke rand, ik geloof niet, ik weet het niet...

En ik blijf helaas lopen, zonder de betekenis op te merken, alsof ik vervaag