The Tuft of Flowers - Robert Frost

I went to turn the grass once after one

Who mowed it in the dew before the sun.

The dew was gone that made his blade so keen

Before I came to view the levelled scene.

I looked for him behind an isle of trees;

I listened for his whetstone on the breeze.

But he had gone his way, the grass all mown,

And I must be, as he had been,—alone,

As all must be,' I said within my heart,

Whether they work together or apart.'

But as I said it, swift there passed me by

On noiseless wing a 'wildered butterfly,

Seeking with memories grown dim o’er night

Some resting flower of yesterday’s delight.

And once I marked his flight go round and round,

As where some flower lay withering on the ground.

And then he flew as far as eye could see,

And then on tremulous wing came back to me.

I thought of questions that have no reply,

And would have turned to toss the grass to dry;

But he turned first, and led my eye to look

At a tall tuft of flowers beside a brook,

A leaping tongue of bloom the scythe had spared

Beside a reedy brook the scythe had bared.

I left my place to know them by their name,

Finding them butterfly weed when I came.

The mower in the dew had loved them thus,

By leaving them to flourish, not for us,

Nor yet to draw one thought of ours to him.

But from sheer morning gladness at the brim.

The butterfly and I had lit upon,

Nevertheless, a message from the dawn,

That made me hear the wakening birds around,

And hear his long scythe whispering to the ground,

And feel a spirit kindred to my own;

So that henceforth I worked no more alone;

But glad with him, I worked as with his aid,

And weary, sought at noon with him the shade;

And dreaming, as it were, held brotherly speech

With one whose thought I had not hoped to reach.

Men work together,' I told him from the heart,

Whether they work together or apart.'

Ik ging het gras een keer na een keer draaien

Wie maaide het in de dauw voor de zon.

De dauw was verdwenen die zijn mes zo scherp maakte

Voordat ik kwam om de genivelleerde scène te bekijken.

Ik zocht hem achter een eiland van bomen;

Ik luisterde naar zijn wetsteen in de wind.

Maar hij was zijn weg gegaan, het gras was helemaal gemaaid,

En ik moet, net als hij, alleen zijn,

Zoals alles moet zijn,' zei ik in mijn hart,

Of ze nu samenwerken of apart.'

Maar zoals ik het zei, snel ging ik voorbij

Op geruisloze vleugel een 'wilde vlinder,

Zoekend met herinneringen die schemerig zijn geworden tijdens de nacht

Een rustende bloem van de verrukking van gisteren.

En zodra ik zijn vlucht merkte, ga rond en rond,

Zoals waar een bloem op de grond lag te verwelken.

En toen vloog hij zo ver als het oog kon zien,

En toen kwam op een trillende vleugel bij me terug.

Ik dacht aan vragen die geen antwoord hebben,

En zou zich hebben omgedraaid om het gras te laten drogen;

Maar hij draaide zich eerst om en leidde mijn oog om te kijken

Bij een hoog plukje bloemen naast een beek,

Een springende tong van bloei die de zeis had gespaard

Naast een rietachtige beek was de zeis ontbloot.

Ik verliet mijn plaats om ze bij hun naam te kennen,

Ik vond ze vlinderwier toen ik kwam.

De maaier in de dauw had ze zo liefgehad,

Door ze te laten bloeien, niet voor ons,

Noch om één gedachte van ons naar hem toe te trekken.

Maar van pure ochtendvreugde aan de rand.

De vlinder en ik hadden aangestoken,

Niettemin, een bericht van de dageraad,

Dat deed me de ontwakende vogels om me heen horen,

En hoor zijn lange zeis fluisteren op de grond,

En voel een geest verwant aan de mijne;

Zodat ik voortaan niet meer alleen werkte;

Maar blij met hem, werkte ik als met zijn hulp,

En moe, zocht op de middag met hem de schaduw;

En dromen hield als het ware een broederlijke toespraak

Met iemand wiens gedachte ik niet had gehoopt te bereiken.

Mannen werken samen,' vertelde ik hem vanuit het hart,

Of ze nu samenwerken of apart.'