An Old Man's Winter Night - Robert Frost

All out of doors looked darkly in at him

Through the thin frost, almost in separate stars,

That gathers on the pane in empty rooms.

What kept his eyes from giving back the gaze

Was the lamp tilted near them in his hand.

What kept him from remembering what it was

That brought him to that creaking room was age.

He stood with barrels round him—at a loss.

And having scared the cellar under him

In clomping there, he scared it once again

In clomping off;—and scared the outer night,

Which has its sounds, familiar, like the roar

Of trees and crack of branches, common things,

But nothing so like beating on a box.

A light he was to no one but himself

Where now he sat, concerned with he knew what,

A quiet light, and then not even that.

He consigned to the moon, such as she was,

So late-arising, to the broken moon

As better than the sun in any case

For such a charge, his snow upon the roof,

His icicles along the wall to keep;

And slept.

The log that shifted with a jolt

Once in the stove, disturbed him and he shifted,

And eased his heavy breathing, but still slept.

One aged man—one man—can't fill a house,

A farm, a countryside, or if he can,

It’s thus he does it of a winter night.

Iedereen buiten keek hem duister aan

Door de dunne vorst, bijna in afzonderlijke sterren,

Dat verzamelt zich op het venster in lege kamers.

Wat weerhield zijn ogen ervan om de blik terug te geven?

Was de lamp naast hen in zijn hand gekanteld.

Wat weerhield hem ervan zich te herinneren wat het was?

Dat bracht hem bij die krakende kamer was leeftijd.

Hij stond met vaten om hem heen - met verlies.

En de kelder onder hem hebben laten schrikken

Door daar te klompen, maakte hij het opnieuw bang

In klompen weg;-en bang voor de buitenste nacht,

Die zijn geluiden heeft, bekend, zoals het gebrul

Van bomen en kraken van takken, gewone dingen,

Maar niets is zo lekker als op een doos slaan.

Een licht dat hij voor niemand anders was dan voor zichzelf

Waar hij nu zat, bezorgd over hij wist wat,

Een stil licht, en dan nog niet eens dat.

Hij zond naar de maan, zoals zij was,

Zo laat opstaan, naar de gebroken maan

In ieder geval beter dan de zon

Voor zo'n lading, zijn sneeuw op het dak,

Zijn ijspegels langs de muur te houden;

En sliep.

Het logboek dat met een schok verschoof

Eenmaal in de kachel stoorde hij hem en hij verschoof,

En verlichtte zijn zware ademhaling, maar sliep nog steeds.

Eén oude man - één man - kan geen huis vullen,

Een boerderij, een platteland, of als hij kan,

Zo doet hij het van een winternacht.