Birches - Robert Frost

When I see birches bend to left and right

Across the lines of straighter darker trees,

I like to think some boy’s been swinging them.

But swinging doesn’t bend them down to stay

As ice-storms do.

Often you must have seen them

Loaded with ice a sunny winter morning

After a rain.

They click upon themselves

As the breeze rises, and turn many-colored

As the stir cracks and crazes their enamel.

Soon the sun’s warmth makes them shed crystal shells

Shattering and avalanching on the snow-crust--

Such heaps of broken glass to sweep away

You’d think the inner dome of heaven had fallen.

They are dragged to the withered bracken by the load

And they seem not to break;

though once they are bowed

So low for long, they never right themselves:

You may see their trunks arching in the woods

Years afterwards, trailing their leaves on the ground

Like girls on hands and knees that throw their hair

Before them over their heads to dry in the sun.

But I was going to say when Truth broke in

With all her matter-of-fact about the ice-storm,

I should prefer to have some boy bend them

As he went out and in to fetch the cows--

Some boy too far from town to learn baseball

Whose only play was what he found himself,

Summer or winter, and could play alone.

One by one he subdued his father’s trees

By riding them down over and over again,

Until he took the stiffness out of them

And not one but hung limp, not one was left

For him to conquer.

He learned all there was

To learn about not launching out too soon

And so not carrying the tree away

Clear to the ground.

He always kept his poise

To the top branches, climbing carefully

With the same pains you use to fill a cup

Up to the brim, and even above the brim.

Then he flung outward, feet first, with a swish

Kicking his way down through the air to the ground.

So was I once myself a swinger of birches,

And so I dream of going back to be.

It’s when I’m weary of considerations,

And life is too much like a pathless wood

Where your face burns and tickles with the cobwebs

Broken across it, and one eye is weeping

From a twig’s having lashed across it open.

I’d like to get away from earth awhile,

And then come back to it and begin over.

May no fate willfully misunderstand me

And half grant what I wish and snatch me away

Not to return.

Earth’s the right place for love:

I don’t know where it’s likely to go better.

I’d like to go by climbing a birch tree

And climb black branches up a snow-white trunk

Toward heaven, till the tree could bear no more,

But dipped its top and set me down again.

That would be good both going and coming back.

One could do worse than be a swinger of birches.

Als ik berken naar links en rechts zie buigen

Over de lijnen van rechter donkerdere bomen,

Ik denk graag dat een jongen ze aan het slingeren is.

Maar slingeren buigt ze niet naar beneden om te blijven

Zoals ijsstormen dat doen.

Vaak moet je ze gezien hebben

Geladen met ijs op een zonnige winterochtend

Na een regenbui.

Ze klikken op zichzelf

Als de wind opkomt en veelkleurig wordt

Terwijl het roer hun glazuur kraakt en scheurt.

Al snel zorgt de warmte van de zon ervoor dat ze kristallen schelpen afwerpen

Verpletterend en lawines op de sneeuwkorst--

Zulke hopen gebroken glas om weg te vegen

Je zou denken dat de binnenste koepel van de hemel was gevallen.

Ze worden door de last naar de verdorde varens gesleept

En ze lijken niet te breken;

hoewel als ze eenmaal gebogen zijn

Zo lang zo laag dat ze zichzelf nooit rechtzetten:

Misschien zie je hun slurf gebogen in het bos

Jaren later, hun bladeren op de grond latend

Zoals meisjes op handen en knieën die met hun haar in de war raken

Voor hen boven hun hoofd om te drogen in de zon.

Maar ik wilde zeggen wanneer de waarheid inbrak

Met al haar nuchterheid over de ijsstorm,

Ik zou liever hebben dat een jongen ze buigt

Toen hij naar buiten en naar binnen ging om de koeien te halen...

Een jongen te ver van de stad om honkbal te leren

Wiens enige spel was wat hij zelf vond,

Zomer of winter, en zou alleen kunnen spelen.

Eén voor één heeft hij de bomen van zijn vader onderworpen

Door ze keer op keer naar beneden te halen,

Tot hij de stijfheid uit hen haalde

En niet één maar hing slap, er bleef er niet één over

Voor hem om te overwinnen.

Hij leerde alles wat er was

Meer informatie over het niet te snel lanceren

En dus de boom niet wegdragen

Tot op de grond.

Hij heeft altijd zijn evenwicht gehouden

Naar de bovenste takken, voorzichtig klimmen

Met dezelfde pijn die je gebruikt om een ​​kopje te vullen

Tot aan de rand, en zelfs boven de rand.

Toen wierp hij zich naar buiten, voeten eerst, met een zwiep

Hij schopt zich een weg naar beneden door de lucht naar de grond.

Zo was ik ooit zelf een swinger van berken,

En dus droom ik ervan terug te gaan om te zijn.

Het is wanneer ik moe ben van overwegingen,

En het leven lijkt teveel op een padloos bos

Waar je gezicht brandt en kietelt met de spinnenwebben

Gebroken over het, en één oog is aan het huilen

Van een takje dat eroverheen is geslagen.

Ik wil graag even weg van de aarde,

En kom er dan op terug en begin opnieuw.

Moge het lot me opzettelijk verkeerd begrijpen

En geef half toe wat ik wens en ruk me weg

Niet om terug te keren.

De aarde is de juiste plaats voor liefde:

Ik weet niet waar het waarschijnlijk beter zal gaan.

Ik wil graag in een berkenboom klimmen

En klim zwarte takken op een sneeuwwitte stam

Naar de hemel, tot de boom het niet meer aankon,

Maar doopte de bovenkant en zette me weer neer.

Dat zou goed zijn, zowel gaan als terugkomen.

Je zou het slechter kunnen doen dan een swinger van berken zijn.