Qu'i Était Triste Cet Anglais - Édith Piaf, Robert Chauvigny

C'était le décor attendu

D’un bar de la Tamise

Avec son ennui répandu

Comme une fumée grise,

Son frisson de journaux froissés,

Son tintement de verres

Et les murmures étouffés

De ses clients sévères.

Qu’il était triste, cet Anglais

Dont la main du temps n’avait fait

Qu’estomper doucement les traits

De son visage.

Tout seul, immobile et muet,

Debout près du bar, il buvait.

On aurait dit qu’il revenait

D’un long voyage.

Quand il eût trop bu, tout à coup,

De ses yeux, deux larmes glissèrent.

Quelqu’un a dit: «Voilà qu’il est soûl!»

Et puis des secondes passèrent…

Pourtant, moi qui le regardais,

Ça me serrait, ça me serrait.

Je mêlais à ses pleurs secrets

La terre entière

Car je n’avais pas bien compris

Ce qu’il disait rien que pour lui:

«My beloved stayed in Paris…»

Peut-être avait-il épuisé

Toutes les aventures

Ou traînait-il un cœur usé

Par une vie trop dure.

Avait-il le spleen du marin

Pour les terres promises

Ou faisait-il un grand chagrin

D’une simple bêtise?

Qu’il était triste, cet Anglais

Que, chaque soir, je retrouvais,

Portant le poids de son secret

Impénétrable.

Tout seul, immobile et muet,

Debout près du bar, il buvait.

Le même jeu recommençait

A chaque table.

Certains le guettaient en dessous

Et les larmes les faisaient rire.

J’entendais: «Voilà qu’il es soûl!».

C’est tout ce qu’ils trouvaient à dire.

Mais quand je m’approche de lui,

Il me confia d’un air surpris:

«My beloved stayed in Paris…

Stayed in Paris…»

S’il vous plaît, barman, qu’est-ce qu’il a?

Et le barman me répondit:

«Sa bien-aimée est à Paris…

…morte, peut-être…»

«…my beloved stayed in Paris…

My beloved stayed in Paris…

In Paris… In Paris…»

Het was de verwachte setting

Van een Theems-bar

Met zijn wijdverbreide verveling

Als een grijze rook,

De spanning van verkreukelde kranten,

Zijn gerinkel van een bril

En het gedempte gefluister

Van zijn strenge klanten.

Wat was hij verdrietig, deze Engelsman

Waarvan de hand des tijds niet had gemaakt

Vervaag dan voorzichtig de lijnen

Van zijn gezicht.

Helemaal alleen, stil en stom,

Hij stond bij de bar en dronk.

Het leek alsof hij terug zou komen

Van een lange reis.

Toen hij te veel gedronken had, plotseling,

Uit zijn ogen druppelden twee tranen.

Iemand zei: "Daar is hij dronken!"

En toen gingen er seconden voorbij...

Maar ik, die naar hem keek,

Het kneep me, het kneep me.

Ik vermengde me met haar geheime tranen

de hele aarde

Omdat ik het niet begreep

Wat hij alleen voor zichzelf zei:

“Mijn geliefde bleef in Parijs…”

Misschien was hij uitgeput?

Alle avonturen

Waar sleepte hij een versleten hart naartoe?

Door een te zwaar leven.

Had hij de milt van de zeeman?

Voor het beloofde land

Of was hij in groot verdriet

Simpele domheid?

Wat was hij verdrietig, deze Engelsman

die ik elke avond vond,

Het gewicht van haar geheim dragend

Ondoordringbaar.

Helemaal alleen, stil en stom,

Hij stond bij de bar en dronk.

Hetzelfde spel begon opnieuw

Aan elke tafel.

Sommigen hebben hem hieronder bekeken

En de tranen maakten hen aan het lachen.

Ik hoorde: "Daar is hij dronken!".

Dat is alles wat ze konden vinden om te zeggen.

Maar als ik hem nader,

Verbaasd vertrouwde hij me toe:

“Mijn geliefde bleef in Parijs...

Verbleven in Parijs…”

Alsjeblieft, barman, wat is er aan de hand?

En de barman antwoordde:

"Zijn geliefde is in Parijs...

…dood, misschien…”

“…mijn geliefde bleef in Parijs…

Mijn geliefde bleef in Parijs...

In Parijs... In Parijs..."