Le Chevalier de Paris - Édith Piaf, Robert Chauvigny

Le grand chevalier du coeur de Paris

Se rappelait plus du goût des prairies

Il faisait la guerre avec ses amis

Dedans la fumée

Dedans les métros

Dedans les pavés

Dedans les bistrots

Il ne savait pas qu’il en était saoûl

Il ne savait pas qu’il dormait debout

Paris le tenait par la peau du cou

Ah !

Les pommiers doux

Rondes et ritournelles

J’ai pas peur des loups

Chantonnait la belle

Ils ne sont pas méchants

Avec les enfants

Qu’ont le coeur fidèle

Et les genoux blancs…

Sous un pommier doux, il l’a retrouvée

Croisant le soleil avec la rosée

Vivent les chansons pour les Bien-aimées

Je me souviens d’elle au sang de velours

Elle avait des mains qui parlaient d’amour

Et tressait l’argile avec les nuages

Et pressait le vent contre son visage

Pour en exprimer l’huile des voyages

«Adieu mon Paris», dit le chevalier

«J'ai dormi cent ans, debout sans manger

Les pommes d’argent de mes doux pommiers.»

Alors le village a crié si fort

Que toutes les filles ont couru dehors

Mais le chevalier n’a salué qu’elle

Au sang de velours, au coeur tant fidèle

Chevalier fera la guerre en dentelles

De grote ridder van het hart van Parijs

Herinnerde me meer van de smaak van de prairies?

Hij was in oorlog met zijn vrienden

In de rook

In de metro

Binnen de kasseien

In de bistro's

Hij wist niet dat hij er dronken van was

Hij wist niet dat hij staand sliep

Paris had hem bij het nekvel

Ah!

zoete appelbomen

Rondes en ritornello's

Ik ben niet bang voor wolven

zong de schoonheid

Ze zijn niet gemeen

Met de kinderen

Wat hebben de trouwe harten?

En witte knieën...

Onder een zoete appelboom vond hij haar

De zon oversteken met de dauw

Lang leve de liedjes voor de Geliefde

Ik herinner me haar in fluwelen bloed

Ze had handen die van liefde spraken

En vlecht de klei met de wolken

En drukte de wind tegen zijn gezicht

Om de olie van reizen uit te drukken

"Vaarwel mijn Parijs", zei de ridder

"Ik sliep honderd jaar, staande zonder te eten"

De zilveren appels van mijn zoete appelbomen."

Dus het dorp schreeuwde zo hard

Dat alle meisjes naar buiten renden

Maar de ridder begroette haar alleen

Met fluwelen bloed, met een hart zo trouw

Ridder zal oorlog voeren in kant