When We're Together - Rialto

he lights come on, I track her moves: locking the door, crossing the room.

She’s on the phone again, and when she laughs I feel my blood rushing — I feel

my blood rush to my heart…

I call her up and disconnect, wait by her house once more to check,

stare through the window of her kitchenette, and then I follow her down

underground escalators, hiding behind my newspaper until the time when we’re

together.

So here we are, alone again;

I’m in the dark, she’s in her frame,

her window bay.

I play the film back through my mind with a few new scenes I’ve designed;

maybe I’ll write her one or two more lines, and then I’ll follow her down

underground escalators, hiding behind my newspaper until the time when we’re

together.

Together, together, together, together…

Together, when we’re together,

Together, when we’re together,

Together…

hij gaat aan, ik volg haar bewegingen: de deur op slot doen, de kamer oversteken.

Ze is weer aan de telefoon, en als ze lacht voel ik mijn bloed stromen - ik voel

mijn bloed stroomt naar mijn hart...

Ik bel haar op en verbreek de verbinding, wacht nog een keer bij haar huis om te controleren,

staar door het raam van haar keukentje, en dan volg ik haar naar beneden

ondergrondse roltrappen, verstopt achter mijn krant tot het moment dat we zijn

samen.

Dus hier zijn we, weer alleen;

Ik ben in het donker, ze is in haar frame,

haar raamkozijn.

Ik speel de film terug in mijn hoofd met een paar nieuwe scènes die ik heb ontworpen;

misschien schrijf ik haar nog een of twee regels, en dan volg ik haar naar beneden

ondergrondse roltrappen, verstopt achter mijn krant tot het moment dat we zijn

samen.

Samen, samen, samen, samen...

Samen, als we samen zijn,

Samen, als we samen zijn,

Samen…