Tv - Rasta Knast

Hans-Hermann der machte es genau wie sein Alter

Er machte den Fernseher für sich zum Altar

Er saß einfach da von sechs bis zwei

Das wirkliche Leben war ihm völlig einerlei

Er lehrte sich sterben, er lehrte sich beten

Er lehrte sich lieben, was immer auch das war

Er sah die Reichen, sie wälzten sich in Brot

Während Afrikas Völker litten bittere Not

Er blieb so passiv gegen alles was er sah

Sein Fernseher war das beste, was es für ihn gab

Seine Gefühle blieben völlig kalt

Ja, sogar bei Nazis und ihrer Gewalt

Ja, Fernsehen, das war sein Leben

Und nach 40 Jahren waren seine Eltern tot

Nun saß er alleine in seinem Boot

Er glotzte und glotzte und hatte Spaß dabei

Nun war er endlich mit seinem Fernseher allein

Hans-Hermann wurde alt, er führte keine Not

Er kannte keine Sorgen, nur seinen Tod

Der Fernseher sagte «Plopp», die Sicherung war raus

Gelähmt saß Hans-Hermann allein in seinem Haus

Nun liegt er auf dem Friedhof, zwei Meter tief

Die Glotze mit im Sarg, während er für immer schlief

Auf seinem Grab 'ne Antenne aufgebäumt

Auf der zu lesen steht: «Fernsehen war mein einziger Freund!»

Ja, Fernsehen, das war sein Leben

Hans-Hermann deed het net als zijn vader

Hij maakte van de televisie een altaar voor zichzelf

Hij zat daar gewoon van zes tot twee

Het echte leven maakte hem helemaal niet uit

Hij leerde zichzelf te sterven, hij leerde zichzelf bidden

Hij leerde zichzelf lief te hebben, wat dat ook was

Hij zag de rijken, ze rolden in brood

Terwijl de Afrikaanse volkeren bittere ontberingen leden

Hij bleef zo ​​passief bij alles wat hij zag

Zijn tv was de beste die er voor hem was

Zijn gevoelens bleven volledig koud

Ja, zelfs met nazi's en hun geweld

Ja, televisie, dat was zijn leven

En na 40 jaar waren zijn ouders dood

Nu zat hij alleen in zijn boot

Hij staarde en staarde en had plezier

Nu was hij eindelijk alleen met zijn televisie

Hans-Hermann werd oud, hij leed niet

Hij kende geen zorgen, alleen zijn dood

De TV zei "Plop", de zekering was doorgebrand

Hans-Hermann zat verlamd alleen in zijn huis

Nu ligt hij op het kerkhof, twee meter diep

De televisie in de kist terwijl hij voor altijd sliep

Een antenne gemonteerd op zijn graf

Die luidt: «Televisie was mijn enige vriend!»

Ja, televisie, dat was zijn leven