Presumo - Raphael

Presumo de ser hombre de una sola palabra

Soy hijo del esfuerzo y de la honestidad

Que no hay puerta cerrada que mi empeño no abra

Ni abiertas que no pueda cerrar a la maldad

Por presumir presumo de nidos con polluelos

Que han ido poco a poco aprendiendo a volar

Sospecho que siguiendo el rumbo de mi vuelo

Van dejando en el cielo estelas al pasar

Ser presuntuoso a veces resulta intolerable

A los que nunca pueden de nada presumir

La lluvia para todos no siempre es favorable

Y tampoco es posible para todos subir

He dejado la vida en todas las batallas

Las heridas más hondas las logre superar

Ni siquiera la envidia, la envidia canalla

Ha logrado un instante que deje de luchar

Presumo sin ambajes de darme totalmente

De haber hecho en mi vida caminos al andar

Cuando sobre mi rio no quedaban ya puentes

He guardado la ropa y me he echado a nadar

Jamás he pretendido ser más de lo que he sido

Mi fin ha sido siempre ser fiel a mi verdad

He tendido mi mano al que he visto caído

Cuando así lo ha mandado la solidaridad

A la hora del balance lo asumo todo entero

Sigo fiel a mí mismo, como siempre lo fui

Que aunque quedan recursos para empezar de nuevo

Porque bajar los brazos no se hizo para mí

Ik veronderstel een man van één woord te zijn

Ik ben de zoon van inspanning en eerlijkheid

Dat er geen gesloten deur is die mijn inspanning niet opent

Noch open die niet kan dicht bij het kwaad

Om te pronken pronk ik met nesten met kuikens

Dat ze beetje bij beetje hebben leren vliegen

Ik vermoed dat ik het verloop van mijn vlucht volg

Ze laten sporen in de lucht achter als ze passeren

Aanmatigend zijn is soms ondraaglijk

Aan degenen die nooit op iets kunnen opscheppen

Regen voor iedereen is niet altijd gunstig

En het is ook niet voor iedereen mogelijk om te klimmen

Ik heb het leven verlaten in alle gevechten

Ik heb de diepste wonden overwonnen

Zelfs geen jaloezie, schurkenafgunst

Hij heeft een moment bereikt dat stopt met vechten

Ik neem zonder aarzeling aan om mezelf helemaal te geven

Van het maken van paden in mijn leven tijdens het lopen

Toen er geen bruggen meer waren over mijn rivier

Ik heb mijn kleren opgeborgen en ben gaan zwemmen

Ik heb me nooit meer voorgedaan dan ik was

Mijn doel is altijd geweest om trouw te zijn aan mijn waarheid

Ik heb mijn hand uitgestrekt naar degene die ik heb zien vallen

Wanneer solidariteit het heeft bevolen

Op het moment van de balans ga ik ervan uit dat alles volledig is

Ik blijf mezelf trouw, zoals ik altijd was

Dat hoewel er middelen zijn om opnieuw te beginnen

Omdat het laten zakken van mijn armen niet voor mij was gedaan