Las Acacias - Raphael, Los Gemelos

Ya no vive nadie en ella

y a la orilla del camino silenciosa está la casa,

se diría que sus puertas se cerraron para siempre,

se cerraron para siempre sus ventanas.

Gime el viento en los aleros,

desmorónanse las tapias,

y en sus puertas cabecean

combatidas por el viento las acacias.

Dolorido, fatigado de este viaje de la vida,

he pasado por las puertas de mi estancia

y una historia me contaron las acacias.

Todo ha muerto, la alegría y el bullicio.

Los que fueron la alegría y el calor de aquella casa,

se marcharon: unos muertos

y otros vivos que tenían muerta el alma,

se marcharon para siempre de la casa.

Niemand woont er meer in

en aan de rand van de stille weg is het huis,

het lijkt erop dat de deuren voor altijd gesloten waren,

de ramen waren voor altijd gesloten.

De wind kreunt in de dakrand,

de muren brokkelen af,

en bij hun deuren knikken ze

de acacia's vochten tegen de wind.

Pijnlijk, moe van deze reis van het leven,

Ik ben door de deuren van mijn verblijf gegaan

en een verhaal dat de acacia's me vertelden.

Alles is gestorven, de vreugde en de drukte.

Zij die de vreugde en warmte van dat huis waren,

links: sommigen dood

en anderen in leven wiens zielen dood waren,

ze verlieten het huis voor altijd.