La Mujer Del Lago Azul - Raphael

Ella es así,

Ella es así,

Vuelve siempre a sucumbir.

En el Lago Azul estaba

Deshojando margaritas

Y jugándose a una carta

Si la muerte, si la vida…

Y la quise disuadir

Con la variedad de verdes,

Con las hojas que se mueven

Al capricho de la brisa

Plateadas por el sol.

Terminamos viendo cine,

Compartiendo nuestro aliento

Y entre beso, beso y beso,

Palomitas de maíz…

Ya no hablamos más del lago

Ni de aquellas margaritas,

Fue aferrándose a la vida

Y volviendo a sonreír

Y volviendo a sonreír

Y volviendo a sonreír.

Ya en mi hogar revolotea,

Es mi amiga, compañera,

Mi amuleto de la suerte,

Talismán, mi buena estrella,

Mi alegría, mi adicción…

Yo su agua calentita

En las noches frías de invierno;

Yo su apoyo, su pañuelo,

Su cobija, su edredón.

Pero nunca se le olvida

Que es juguete de la vida

Y sin más desaparece

Y se me enreda por ahí

Con cualquiera que la mira,

Con la voz que la enamora

Y en su noche blanca y loca

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir.

Ella es así,

Ella es así,

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir.

Ella es así,

Ella es así,

Vuelve siempre a sucumbir.

Y aparece una mañana

De volar desengañada;

Piel ajada, piel sin brillo,

Un despojo sin sentido,

Arco iris sin color.

Y le curo las heridas

De su alma con mi vida,

Aunque sé que es su destino,

Que no tiene solución.

Pero nunca se le olvida

Que es juguete de la vida

Y sin más desaparece

Y se me enreda por ahí

Con cualquiera que la mira,

Con la voz que la enamora

Y en su noche blanca y loca

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir.

Ella es así,

Ella es así,

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir.

Ella es así,

Ella es así,

Vuelve siempre a sucumbir,

Vuelve siempre a sucumbir.

Ze is zo,

Ze is zo,

Het bezwijkt altijd weer.

In het blauwe meer was

Ontbladerde madeliefjes

En een kaart spelen

Als de dood, als het leven...

En ik wilde haar afraden

Met de verscheidenheid aan groenten,

Met de bladeren die bewegen

In de gril van de wind

Verzilverd door de zon.

We zijn uiteindelijk films gaan kijken

onze adem delen

En tussen kus, kus en kus,

Popcorn…

We praten niet meer over het meer

Zelfs die madeliefjes niet,

Het klampte zich vast aan het leven

en weer lachen

en weer lachen

En weer lachen.

Al in mijn huis fladdert het,

Ze is mijn vriend, partner,

Mijn geluksbrenger

Talisman, mijn gelukkige ster,

Mijn vreugde, mijn verslaving...

Ik je warm water

Op koude winternachten;

ik uw steun, uw zakdoek,

Jouw deken, jouw quilt.

Maar je vergeet nooit

Wat is levensspeelgoed?

En zonder verder oponthoud verdwijnt het

En het raakt me daar verstrikt

Met iedereen die naar haar kijkt,

Met de stem die haar verliefd maakt

En in zijn witte en gekke nacht

altijd terugkeren om te bezwijken,

altijd terugkeren om te bezwijken,

Het bezwijkt altijd weer.

Ze is zo,

Ze is zo,

altijd terugkeren om te bezwijken,

Het bezwijkt altijd weer.

Ze is zo,

Ze is zo,

Het bezwijkt altijd weer.

En het verschijnt op een ochtend

Van teleurgesteld vliegen;

gerimpelde huid, doffe huid,

Een zinloze onteigening,

Kleurloze regenboog.

En ik heel zijn wonden

Van jouw ziel met mijn leven,

Ook al weet ik dat het jouw lot is,

Wat geen oplossing heeft.

Maar je vergeet nooit

Wat is levensspeelgoed?

En zonder verder oponthoud verdwijnt het

En het raakt me daar verstrikt

Met iedereen die naar haar kijkt,

Met de stem die haar verliefd maakt

En in zijn witte en gekke nacht

altijd terugkeren om te bezwijken,

altijd terugkeren om te bezwijken,

Het bezwijkt altijd weer.

Ze is zo,

Ze is zo,

altijd terugkeren om te bezwijken,

Het bezwijkt altijd weer.

Ze is zo,

Ze is zo,

altijd terugkeren om te bezwijken,

Het bezwijkt altijd weer.