I'll Just Sit Here (Sentando A La Vera Del Camine) - Raphael

No me puedo mas quedar así

aquí, a esperarte

que un día de repente

tú regreses otra vez a mí

pero una vez más que puede ya cambiar

esta vida mía

a la vera estoy sentado

de un camino

que no tiene fin

Mi mirada vaga entre la gente

de aquel camino tan triste

la nostalgia del ayer que ya no existe

me está causando llanto

acaricia el sol mi cara

y tengo un sueño

un sueño de esperanza

el de verte aparecer allá

allá en la lejanía

Amor ven pronto, ya no resisto

si no regresas yo no existo

no existo, no existo, no…

Ha cambiado el tiempo,

está lloviendo

y a mí no me importa nada

pues mis lagrimas mezcladas

con la lluvia gritan

que te quiero tanto

busco dentro de mi gris destino

la fe que no se alcanza

solo soy un resto de esperanza

al borde de este camino

Mi amor lo perdí, ya no resisto

si no regresas yo no existo,

no existo, no, no, no, no existo, no…

Gentes, tierras, coches, todo, todo

se confunden aquí en mi mente

y mi sombra se ha cansado de seguir

y se muere lentamente

sólo tú no ves que ya no puedo más sufrir

este destino mío

y esperando siempre, siempre ver tu amor

a la vera de este camino

Preciso olvidar que yo existo

más preciso saber que sí existo,

que sí existo, yo existo sí…

la-la-la-la-la-la-la…

aquí, sentado a la vera del camino…

Ik kan niet meer zo blijven

hier, wachtend op jou

die ene dag plotseling

kom je bij mij terug

maar nogmaals dat kan al veranderen

dit leven van mij

ik zit eigenlijk

van een pad

dat heeft geen einde

Mijn blik dwaalt tussen de mensen

van die droevige weg

de nostalgie van gisteren die niet meer bestaat

het maakt me aan het huilen

de zon streelt mijn gezicht

en ik heb een droom

een droom van hoop

om je daar te zien verschijnen

daar in de verte

Liefde komt snel, ik kan het niet langer weerstaan

als je niet terugkomt, besta ik niet

Ik besta niet, ik besta niet, ik besta niet...

De tijd is veranderd

het regent

en ik geef nergens om

nou mijn tranen gemengd

met de regen schreeuwen ze

dat ik zoveel van je hou

Ik zoek in mijn grijze lot

het geloof dat niet bereikt wordt

Ik ben slechts een overblijfsel van hoop

aan de rand van deze weg

Ik verloor mijn liefde, ik kan het niet langer weerstaan

als je niet terugkomt, besta ik niet,

Ik besta niet, nee, nee, nee, ik besta niet, nee...

Mensen, land, auto's, alles, alles

zijn hier verward in mijn gedachten

en mijn schaduw is het volgen beu geworden

en sterft langzaam

alleen jij ziet niet dat ik niet langer kan lijden

dit lot van mij

en altijd wachten, altijd om je liefde te zien

aan de kant van deze weg

Ik moet vergeten dat ik besta

nauwkeuriger om te weten dat ik besta,

Ik besta, ik besta...

la-la-la-la-la-la-la…

hier, zittend langs de weg...