Dijo de mí - Raphael

Dijo de mí que entibió mi lecho

Helado de ausencia, vacante y maltrecho

Dijo de mí que no dije nada

Cuando en un impulso me instaló en su alma

Pero nunca dijo que buscaba amparo

Cuando derrumbada por un desengaño

Encontró refugio en mis pobres brazos

Y empapó mi pecho con su largo llanto

Pero nunca dijo que llegó penando

Que mis orfandades se fueron poblando

De ilusiones nuevas y de un nuevo canto

Que desvanecieron antiguos quebrantos

Dijo de mí que no la miraba

Como si ella fuera poco más que nada

Dijo de mí que era inconsecuente

Parco y taciturno cruel e indiferente

Pero nunca dijo que invadió mi casa

Profanando cosas que me son amadas

Mis queridos libros y entre mis marañas

Liberando historias que me son amargas

Por airearlo todo abrió las ventanas

Y dejó que huyeran dos o tres infamias

Que mis soledades tenían guardadas

Donde nunca nadie pudiera encontrarlas

Dijo de mí que la malquería

Sin tener en cuenta lo que yo sentía

Nunca creí que me abandonara

Como se abandona lo que no se ama

Cuando abrió la puerta me quedé pasmado

Como sin conciencia descorazonado

La miré a los ojos casi suplicando

Y a pesar de todo no tendí mis brazos

Se alejó en silencio y en aquel espacio

Me quedé tan solo como un solitario

Con el alma rota en cien mil pedazos

Me miré al espejo y me vi llorando

Hij zei over mij dat hij mijn bed verwarmde

IJs van afwezigheid, leegstand en gehavend

Hij zei van mij dat ik niets zei

Toen hij mij in een opwelling in zijn ziel installeerde

Maar hij zei nooit dat hij onderdak zocht

Wanneer ingestort door een teleurstelling

vond onderdak in mijn arme armen

En ze doorweekte mijn borst met haar lange kreet

Maar hij heeft nooit gezegd dat hij lijdend aankwam

Dat mijn weeshuizen bevolkt waren

Van nieuwe illusies en een nieuw lied

Die oude gebrokenheid verdween

Ze zei over mij dat ik niet naar haar keek

Alsof ze weinig meer dan niets was

Hij zei van mij dat ik inconsistent was

Spaarzaam en zwijgzaam wreed en onverschillig

Maar hij heeft nooit gezegd dat hij mijn huis is binnengevallen

Dingen ontheiligen die me dierbaar zijn

Mijn lieve boeken en tussen mijn tangles

Verhalen vrijgeven die bitter voor mij zijn

Om het allemaal te luchten, opende hij de ramen

En laat twee of drie schurken vluchten

Dat mijn eenzaamheid had gered

Waar niemand ze ooit zou kunnen vinden

Hij zei van mij dat hij haar heel graag wilde

Zonder rekening te houden met wat ik voelde

Ik had nooit gedacht dat hij me zou verlaten

Hoe te verlaten wat niet geliefd is?

Toen hij de deur opendeed was ik stomverbaasd

Als zonder geweten ontmoedigd

Ik keek bijna smekend in haar ogen

En ondanks alles strekte ik mijn armen niet uit

Hij liep weg in stilte en in die ruimte

Ik bleef zo ​​eenzaam als een eenling

Met de ziel in honderdduizend stukjes gebroken

Ik keek in de spiegel en zag mezelf huilen