A Pass in the Ethereal - Rakoth

«At the heart of silence writhing Flame now slowly dies unpowered anymore

With the strain of Keepers gone, those swone to keep the Flame alive but

Vanished long before the time — the advent of the Creeping Calm

— …In awe they stand and watch as the Mist engulfs them all… I behold

The world fades as they pray to their Goddess for death…

Vast aeons passed like the time has stopped, yet the live still stirs in

It’s freezing breath, and the Stillness stalks the silent realms

Could they prevent the Creeping Calm?

They prayed to their Spider Queen

In fear but their Goddess was the first to dive the peace of frozen sleep

I stand atop the highest cliff, I observe the rest of the fussless world

I see the planes where I’m alone at last.

In the Sacred Hall the Flame

Still dies, dropping shadows living their final dance in the middle of

The ice-veiled universe…»

Beautiful, a web of stars, theat looms amid the sons of earth…

Enfolds me in these silvan arms that unite vehement charms…

Befalls the weary son of earth…

«In het hart van de stilte sterft Vlam nu langzaam krachteloos meer»

Nu de stam van Keepers weg was, zwoeren die om de Vlam in leven te houden, maar

Verdwenen lang voor die tijd — de komst van de Creeping Calm

— ... Met ontzag staan ​​ze te kijken terwijl de Mist ze allemaal overspoelt... Ik zie

De wereld vervaagt als ze tot hun godin bidden voor de dood...

Enorme eonen gingen voorbij alsof de tijd heeft stilgestaan, maar het leven roert zich nog steeds binnen

Het is ijskoude adem, en de Stilte besluipt de stille sferen

Kunnen ze de Creeping Calm voorkomen?

Ze baden tot hun Spinnenkoningin

Uit angst, maar hun Godin was de eerste die de vrede van de bevroren slaap dook

Ik sta bovenop de hoogste klif, ik observeer de rest van de wereld zonder gedoe

Ik zie de vliegtuigen waar ik eindelijk alleen ben.

In de Heilige Zaal de Vlam

Sterft nog steeds, vallende schaduwen die hun laatste dans beleven in het midden van

Het met ijs versluierde universum...»

Mooi, een web van sterren, theater doemt op te midden van de zonen van de aarde...

Omhult me ​​in deze zilveren armen die heftige charmes verenigen...

Overkomt de vermoeide zoon van de aarde...