The Isle of Disenchantment - Psycroptic

Darkened waters, lying before me, many secrets, that we can’t see, a strange

Ferry, guided by a corpse, takes me to an island where I must- Survive!

I cannot see, for the mist is too thick, the ferryman’s face, rotting making

Me sick.

As we enter the island, through a rocky cove, I can hear the

Screams of a thousand lost souls, they don’t know where they are

Suddenly we stop at a wharf, made of bones and pieces of quartz, the corpse

Points to a distant light.

I see fire so I head up the rise, the hill before

Me is so steep

I’m glad I’ve got claws on my feet, the path ahead is getting wide.

I see a

Tunnel in the mountainside- I can hear them breathing as I’m pulling tighter

On the chains that are wrapped around their necks, drawing them closer to

The opening of the cave

They don’t know the horror that awaits them.

I hope that they don’t die

Before they reach the hole, by now- they know- that something is going

Wrong.

I can feel my own heart beating faster as we get nearer to my home

The joys we’re going to have with these mortals whose live’s I’ve stolen.

We

Enter into the murky depths, it’s dim inside.

I see- them there- the winged

Ones whose home I share

The twelve demons of darkness are staring at me.

I am thirteen of an insane

Family, they laugh as they see the treasure I’ve brought.

I have brought

Them one each

We lead them further inside, the time for pleasure has arrived.

We take them

To the torturing place, once they’re inside we uncover their face, most of

Them nearly die at the sight of us

They were all pretty asleep when I took them from their homes, bagged them

Up and took them straight to the boat, we will use every piece of them with

The greatest care

Their bodies will forever dwell inside our lair

Donkere wateren, die voor me liggen, veel geheimen, die we niet kunnen zien, een vreemde

Veerboot, geleid door een lijk, brengt me naar een eiland waar ik moet overleven!

Ik kan niet zien, want de mist is te dik, het gezicht van de veerman is aan het rotten

Ik ben ziek.

Als we het eiland binnenkomen, door een rotsachtige inham, hoor ik de

Geschreeuw van duizend verloren zielen, ze weten niet waar ze zijn

Plots stoppen we bij een kade, gemaakt van botten en stukjes kwarts, het lijk

Wijst naar een ver licht.

Ik zie vuur, dus ik ga de heuvel op, de heuvel ervoor

Ik is zo steil

Ik ben blij dat ik klauwen aan mijn voeten heb, het pad dat voor me ligt wordt breed.

Ik zie een

Tunnel in de berghelling - ik hoor ze ademen terwijl ik harder trek

Aan de kettingen die om hun nek zijn gewikkeld, waardoor ze dichter bij

De opening van de grot

Ze kennen de gruwel niet die hen te wachten staat.

Ik hoop dat ze niet dood gaan

Voordat ze het gat bereiken, weten ze inmiddels dat er iets aan de hand is

Mis.

Ik voel mijn eigen hart sneller kloppen naarmate we dichter bij mijn huis komen

De geneugten die we zullen hebben met deze stervelingen wiens leven ik heb gestolen.

Wij

Ga de duistere diepten binnen, het is schemerig van binnen.

Ik zie- ze daar- de gevleugelde

Degenen wiens huis ik deel

De twaalf demonen van de duisternis staren me aan.

Ik ben dertien van een waanzinnige

Familie, ze lachen als ze de schat zien die ik heb meegebracht.

Ik heb gebracht

ze elk een

We leiden ze verder naar binnen, het is tijd voor plezier.

We nemen ze

Naar de martelplaats, als ze eenmaal binnen zijn, onthullen we hun gezicht, de meeste van

Ze sterven bijna bij het zien van ons

Ze sliepen allemaal behoorlijk toen ik ze uit hun huizen haalde en inpakte

Omhoog en nam ze rechtstreeks naar de boot, we zullen elk stuk ervan gebruiken met

de grootste zorg

Hun lichamen zullen voor altijd in ons hol wonen