Apricots - Poema

If I could find a way to fix one thing in my past

Could I change everything if I gave us a second chance

Remember you would drop by just to say hello

Remember talking by the porch light about a love we used to know

Oh how I wish that I’d stayed when you asked me to

Instead I lied to myself saying there were things I had to do

When you heard the gate lock

You knew you couldn’t make me stay so

You walked me over to the bus stop

I should have never turned away

But if you’re walking down that old road, you know what to do

Walk down just past the apricot grove to the pond where we used to

Whisper things that nobody knew

And we would make pretend we could capture the light of the moon

Never realized what I’d found

In that apricot town

Years down the road I found

You had moved to the city

I told myself you’d call

Thinking oh he loved me once didn’t he

All the months I waited from the autumn to the fall

Finally the memories faded but I could not lose them all

And how would you look at me now

If you ever found I decided to come back around

When I say my last prayer and I finally make it home

I would be waiting there in the spot we used to call our own

I’d remember that way that I feel now

I’ll meet there someday in our apricot town

Als ik een manier kon vinden om één ding in mijn verleden op te lossen?

Zou ik alles kunnen veranderen als ik ons ​​een tweede kans zou geven?

Vergeet niet dat je even langs zou komen om gedag te zeggen

Weet je nog dat we bij het licht van de veranda spraken over een liefde die we vroeger kenden

Oh, wat zou ik graag willen dat ik was gebleven toen je me dat vroeg

In plaats daarvan loog ik tegen mezelf en zei dat er dingen waren die ik moest doen

Toen je de poort hoorde sluiten

Je wist dat je me niet kon dwingen zo te blijven

Je liep met me naar de bushalte

Ik had me nooit moeten afwenden

Maar als je over die oude weg loopt, weet je wat je moet doen

Loop net voorbij het abrikozenbos naar de vijver waar we vroeger waren

Fluister dingen die niemand wist

En we zouden doen alsof we het licht van de maan konden vangen

Nooit gerealiseerd wat ik had gevonden

In dat abrikozenstadje

Jaren verder vond ik

Je was naar de stad verhuisd

Ik zei tegen mezelf dat je zou bellen

Denken dat hij ooit van me hield, nietwaar?

Alle maanden dat ik wachtte van de herfst tot de herfst

Eindelijk vervaagden de herinneringen, maar ik kon ze niet allemaal kwijtraken

En hoe zou je nu naar me kijken?

Als je ooit hebt ontdekt dat ik besloot terug te komen

Als ik mijn laatste gebed uitspreek en ik eindelijk thuis kom

Ik zou daar wachten op de plek die we vroeger de onze noemden

Ik zou me herinneren hoe ik me nu voel

Ik zal elkaar daar op een dag ontmoeten in onze abrikozenstad