Alborada - Plácido Domingo

En el viaje de la vida,

todo puede suceder,

miedos, errores y dudas,

que no te dejan crecer.

Hay tristezas, hay heridas,

nubes que te impiden ver,

hasta que un nuevo camino,

abre un cielo azul de fe.

Y así nace la Alborada,

con un gran amanecer,

surge un milagro y cosecha,

los tesoros que hay en mí.

Cuando llega mi Alborada,

cuando voy a renacer,

ir desafiando al destino,

abre un mundo para mí.

Cuanto tiempo Alborada,

he luchado y hoy al fin,

que tu puerta me haz abierto,

no fue en vano mi sufrir.

Alborada hoy me enseñas,

que se puede sonreír,

pues por ti ya se que existe,

mil caminos por seguir.

Te agradezco Alborada,

esa luz que brilla en mí,

hoy tu amor me ha regalado,

la virtud de ser feliz.

Op de reis van het leven,

alles kan gebeuren

angsten, fouten en twijfels,

die je niet laten groeien.

Er zijn verdriet, er zijn wonden,

wolken die je beletten te zien,

tot een nieuwe weg,

open een blauwe hemel van geloof.

En zo wordt de dageraad geboren,

met een geweldige zonsopgang,

een wonder ontstaat en oogst,

de schatten in mij

Wanneer mijn dageraad komt,

wanneer word ik herboren,

ga het lot tarten,

er gaat een wereld voor mij open.

Hoe lang Dageraad,

Ik heb gevochten en vandaag eindelijk,

dat uw deur voor mij is geopend,

Mijn lijden was niet voor niets.

Dageraad vandaag leer je me,

dat je kunt lachen,

door jou weet ik al dat het bestaat,

duizend paden om te volgen.

Ik dank u Alborada,

dat licht dat in mij schijnt,

vandaag heeft jouw liefde mij gegeven,

de deugd van gelukkig zijn.