Archaen Divinity - Pillorian

Through dust of ages, burned into ashes of the seer

The voice of an ancient echo travels across the astral plane

Before the mark of time, before the origin of life

What was and what shall be again meet at the crossroad of the divine

Washed in anguish, cloaked in shadowed ancestry

We stand in duality and await the arrival of the triad

Infinity arrived before us on a steed of morbid decay

And cast down on our plight, a looming desecration

He is the third, the triumvirate, his journey ends here

In our temple of atavistic separation

His mare of centuries bows and falls from its bones

Into a pile of dry flesh, scoria and sinew

We are but heretics watching from the edge of the ruins

Our maligned veil enshrouds the world below

Through the corridors tide, before the light revealed our silent woe

A pleasant stillness that suffering could only reward

We drag the gods behind us, they perished grasping our cloaks

The serpent’s venom spat upon and joined the ranks of the fallen steed

We are but travelers in a lost aeon

A new dark age of malice… and divinity

Door stof van eeuwen, verbrand tot as van de ziener

De stem van een oude echo reist over het astrale vlak

Vóór het begin van de tijd, vóór de oorsprong van het leven

Wat was en wat zal opnieuw ontmoeten op het kruispunt van het goddelijke?

Gewassen in angst, gehuld in schaduwrijke voorouders

We staan ​​in de dualiteit en wachten op de komst van de triade

Infinity arriveerde voor ons op een ros van morbide verval

En neergeworpen op onze benarde situatie, een dreigende ontheiliging

Hij is de derde, het driemanschap, zijn reis eindigt hier

In onze tempel van atavistische scheiding

Zijn merrie van eeuwen buigt en valt van haar botten

In een stapel droog vlees, slakken en pezen

We zijn slechts ketters die toekijken vanaf de rand van de ruïnes

Onze verguisde sluier omhult de wereld beneden

Door het tij van de gangen, voordat het licht onze stille wee onthulde

Een aangename stilte die lijden alleen maar kon belonen

We slepen de goden achter ons aan, ze kwamen om terwijl ze onze mantels vastgrepen

Het gif van de slang spuugde op en voegde zich bij de gelederen van het gevallen ros

We zijn slechts reizigers in een verloren tijd

Een nieuwe donkere eeuw van boosaardigheid... en goddelijkheid