Carapace de fantasme vide - Pénitence Onirique

Labyrinthe d’arbres mornes

Firmament vide et coeur asséché

Litières aux cendres de morts

Sous les pas vifs de loups décédés

Je suis ici sans remords

Mon âme est partie, le coeur est vidé

Mais la peur a conquit mon corps

Contrée aride et mânes aliénées

Litanie pour coquilles desséchées

Triton et accords décimés.

Ambiance glaciale et possédée.

Silhouette massive et forte

Etoffe de charbon aux bords effrités

Visage aux reflets amorphes

Aspect de mercure, aura étouffée

Elle me tend un masque aux bords

sans limites ni vraiment dessinés

Je le mets, je tombe alors

Dans un puits de pleures et d'âmes perturbées

Maelström de corps étirés

A la palette chromatique délaissée

La chute enfin s’est arrêtée.

Et la Lune éprouve mon corps

Ce regard mystique pénètre mes pores

Images intenses qui éveillent mon sort

Et je pleure toutes mes larmes et encore.

Des peines arides, des souvenirs plus forts

Une Pénitence Onirique qui s’impose alors.

Une" Carapace de fantasme vide «rassasié des souvenirs oubliés

j’aurai voulu pouvoir vivre

une vie pleine sans coeur atrophié

dans les méandres d’une fin de vie

j’aurais réveillé mon humanité

Dans ces limbes aux nombreuses sibylles

Emplis du penseur ensoleillé.

Doolhof van kale bomen

Leeg firmament en verdord hart

Nesten van dode as

Onder de stevige voetstappen van dode wolven

Ik ben hier zonder spijt

Mijn ziel is weg, het hart is leeg

Maar angst overwon mijn lichaam

Droog land en vervreemde geesten

Litanie voor droge schelpen

Tritone en gedecimeerde akkoorden.

IJzige en bezeten sfeer.

Massief en sterk silhouet

Houtskooldoek met verkruimelde randen

Geconfronteerd met amorfe reflecties

Aspect van Mercurius, gesmoord aura

Ze geeft me een masker met randen

zonder grenzen of echt getekend

Ik doe het aan, dan val ik

In een put van tranen en verontruste zielen

Maalstroom van uitgerekte lichamen

Naar het verwaarloosde chromatische palet

De val is eindelijk gestopt.

En de maan test mijn lichaam

Die mystieke blik dringt mijn poriën binnen

Intense beelden die mijn betovering doen ontwaken

En ik huil al mijn tranen keer op keer.

Droog verdriet, sterkere herinneringen

Een dromerige boetedoening die zich vervolgens opdringt.

Een "lege schelp van fantasie" vol met vergeten herinneringen

Ik wou dat ik kon leven

een vol leven zonder een geatrofieerd hart

in de kronkels van een levenseinde

Ik zou mijn menselijkheid hebben gewekt

In dit limbo met veel sibillen

Gevuld met de zonnige denker.