Face au silence du monde - Penelope

J’ai dans la tete une image, un mirage

La misère du monde comme paysage

La distance et l’absence

Des hommes qui marchent dans l’indiférence

Amère lucidité

Suite a mon cris seul le silence

Meme l'écho n’a aucun sens

Au fils des jours

La conscience d’exister

La conscience de toute l’absurdité

De la vie et des gens

Menés par le pouvoir et l’argent

Sisyphe est condamné

À rouler son rocher

Sa conscience représente sa liberté

Le jour se réveille

Une nuage funeste chasse le soleil

Cachant ses merveilles

Une blessure marque la planète qui s'éveille

Au fond d’une bouteille

Un liquide rappel la mort qui someille

En état de veille

La nature ne sera plus jamais pareille

SisYphe est condamné à rouler son rocher

Sa conscience représente sa liberté

Une étrange vision

Un enfant est laissé à l’abandon

Le rêve comme évasion

La faim n’est plus qu’une lointainte sensation

Dans ses yeux une passion

Un instinc qui dépasse de la raison

Au gré des saisons

Le temps viendra détruire ses illusion

Les conséquences de cette vision

Liberté, révolte et passion

Mènent une lutte a ma raison

Le non sens de l’existence

Une blessure qui éveille ma conscience

C’est l’absurde qui prend son sens

Les homme parfois immonde

En moi-meme les questions abonde

Face au silence du monde

Prisonnier d’un mauvaise sort

Sisyphe en vain attend la mort

Mais le rocher roule encore

Ik heb in mijn hoofd een beeld, een luchtspiegeling

De ellende van de wereld als landschap

afstand en afwezigheid

Mannen die in onverschilligheid wandelen

bittere helderheid

Na mijn gehuil alleen stilte

Zelfs de echo slaat nergens op

Naarmate de dagen verstrijken

Bewustzijn om te bestaan

Bewustzijn van alle absurditeit

Van leven en mensen

Gedreven door macht en geld

Sisyphus wordt veroordeeld

Om zijn steen te rollen

Zijn geweten vertegenwoordigt zijn vrijheid

De dag ontwaakt

Een donkere wolk verdrijft de zon

Zijn wonderen verbergen

Een wond markeert de ontwakende planeet

Op de bodem van een fles

Een vloeistof herinnert aan de slapende dood

Wakker

De natuur zal nooit meer hetzelfde zijn

SisYphe is gedoemd haar rots te rollen

Zijn geweten vertegenwoordigt zijn vrijheid

Een vreemd gezicht

Er blijft een kind achter

De droom als ontsnapping

Honger is slechts een gevoel in de verte

In haar ogen een passie

Een instinct dat de rede te boven gaat

Door de seizoenen heen

De tijd zal komen om zijn illusies te vernietigen

De gevolgen van deze visie

Vrijheid, opstand en passie

Vechten voor mijn gezond verstand

De zinloosheid van het bestaan

Een wond die mijn bewustzijn wakker maakt

Het is het absurde dat logisch is

Mannen soms smerig

In mezelf zijn er veel vragen

Geconfronteerd met de stilte van de wereld

Gevangene van een slechte spreuk

Sisyphus wacht tevergeefs op de dood

Maar de rock rolt nog steeds