Orpheus/Sonnet - Patricia Barber

These days, I have become a collector,

Tender of the flimsy, yellow, and still.

Putting one foot in front of the other,

I take the formless to heart, and I fill

Pots with dirt and myself with cold white wine.

Utterly beside the point in straw hat

And fussing with flowers, I am consigned

Neither to here nor there, to this and that.

Long since the Furies cried, I’ve been alone

For gods don’t rejoice in the death of two.

Doggedly, like Sisyphus and his stone

I push, but second chances are so few.

When I stumble, kind eyes avert their gaze

And we fall each time I look back, these days.

Tegenwoordig ben ik een verzamelaar geworden,

Teder van het dunne, geel en stil.

De ene voet voor de andere zetten,

Ik neem het vormloze ter harte, en ik vul

Potten met vuil en ik met koude witte wijn.

Volkomen naast het punt in strohoed

En prutsen met bloemen, ik ben verzonden

Noch naar hier noch daar, naar dit en dat.

Lang sinds de Furies huilden, ben ik alleen geweest

Want goden verheugen zich niet in de dood van twee.

Eigenwijs, zoals Sisyphus en zijn steen

Ik push, maar tweede kansen zijn zo klein.

Als ik struikel, wenden vriendelijke ogen hun blik af

En we vallen elke keer als ik terugkijk, tegenwoordig.