The Snare of the Fowler - Panzerfaust

Man — like earth — both flower and decay

Tyrants and men of ideals feign the black-eyed children.

Till plight and

injustice wakes this earth, to galvanize them to sacrifice and abnegation;

ripe are the fools and the damned who have longed for a promised land.

In the heap of temptations, hope would mark the ruins

«The tree of knowledge is not that of life.»

And so he grinds his own hands

Where there was never justice for all

There is a stain of perspective

In those expiring eyes

When he mines his own helm

And serves for the greater glory

arm the angels

Bedevilled by our lesser judgment

And another man will die;

It is practically what he is here for

And they will fly their flags at half mast

As if this would imply justice

Never pitied, they will make this mistake again, and again — the damned deny

the ages, and the greatest of ironies:

Our enlightenment would rise;

And with it, the vileness of man

«The tree of knowledge is not that of life.»

And so he grinds his own hands

Where there was never justice for all

There is a stain of perspective

In those expiring eyes

When he mines his own helm

And dies for the greater glory

It is seldom the days in the dark

When he defines his own hell

But in the violent wake of the wise

Where the rabid dog dies

Taring at the roots, where the rats beckon asunder

«Surely he shall deliver thee from the snare of the fowler;

and the noisome

pestilence.»

But these men are left disturbed, yet again

It is seldom the days in the dark

When he defines his own hell

But in the rotted wake of the light

Where the parasite dies

There is no redemption arc in the records of eternal truths.

Just an endless

sequence of cross-currents to the terminus of all paradises lost

De mens — zoals de aarde — zowel bloem als verval

Tirannen en mannen van idealen veinzen de kinderen met zwarte ogen.

tot benarde toestand en

onrecht wekt deze aarde, om hen tot opoffering en zelfverloochening aan te zetten;

rijp zijn de dwazen en de verdoemden die hebben verlangd naar een beloofd land.

In de hoop van verleidingen zou hoop de ruïnes markeren

"De boom van kennis is niet die van het leven."

En dus maalt hij zijn eigen handen

Waar er nooit gerechtigheid voor iedereen was

Er is een vlek van perspectief

In die aflopende ogen

Wanneer hij zijn eigen roer ondermijnt

En dient voor de grotere glorie

bewapen de engelen

Bedorven door ons mindere oordeel

En een andere man zal sterven;

Het is praktisch waarvoor hij hier is

En ze zullen hun vlaggen halfstok hangen

Alsof dit gerechtigheid zou inhouden

Nooit medelijden gehad, ze zullen deze fout opnieuw maken, en opnieuw - de verdomde ontkenning

de eeuwen, en de grootste ironie:

Onze verlichting zou stijgen;

En daarmee de gemeenheid van de mens

"De boom van kennis is niet die van het leven."

En dus maalt hij zijn eigen handen

Waar er nooit gerechtigheid voor iedereen was

Er is een vlek van perspectief

In die aflopende ogen

Wanneer hij zijn eigen roer ondermijnt

En sterft voor meerdere glorie

Het zijn zelden de dagen in het donker

Wanneer hij zijn eigen hel definieert

Maar in het gewelddadige kielzog van de wijzen

Waar de hondsdolle hond sterft

Tarreren bij de wortels, waar de ratten uit elkaar lonken

«Hij zal u zeker verlossen uit de strik van de vogelvanger;

en het lawaaierige

pestilentie."

Maar deze mannen zijn toch weer verontrust

Het zijn zelden de dagen in het donker

Wanneer hij zijn eigen hel definieert

Maar in het verrotte kielzog van het licht

Waar de parasiet sterft

Er is geen verlossingsboog in de verslagen van eeuwige waarheden.

Gewoon een eindeloze

opeenvolging van dwarsstromen naar het eindpunt van alle verloren paradijzen