Recuerdo - Osvaldo Pugliese

Ayer cantaron poetas

y lloraron las orquestas

en las suaves noches del ambiente del placer.

Donde la bohemia y la frágil juventud

aprisionadas a un encanto de mujer

se marchitaron en el bar del barrio sud,

muriendo de ilusión

muriendo su canción.

Mujer

de mi poema mejor.

¡Mujer!

Yo nunca tuve un amor.

¡Perdón!

Si eres mi gloria ideal

Perdón,

serás mi verso inicial.

Y la voz en el bar

para siempre se apagó

su motivo sin par

nunca más se oyó.

Embriagada Mimí,

que llegó de París,

siguiendo tus pasos

la gloria se fue

de aquellos muchachos

del viejo café.

Quedó su nombre grabado

por la mano del pasado

en la vieja mesa del café del barrio sud,

donde anoche mismo una sombra de ayer,

por el recuerdo de su frágil juventud

y por la culpa de un olvido de mujer

durmióse sin querer

en el Café Concert.

Gisteren zongen dichters

en de orkesten huilden

in de zachte nachten van de sfeer van plezier.

Waar bohemen en fragiele jeugd

gevangen in de charme van een vrouw

ze verdorden in de bar van de zuidelijke buurt,

sterven van illusie

zijn lied sterven.

Dames

van mijn beste gedicht.

Dames!

Ik heb nooit een liefde gehad.

Vergiffenis!

Als jij mijn ideale glorie bent

Vergiffenis,

jij zult mijn openingsvers zijn.

En de stem in de bar

voor altijd uitgeschakeld

zijn weergaloze motief

nooit meer gehoord.

Dronken Mimi,

die uit Parijs kwam,

Jouw stappen volgen

de glorie is weg

van die jongens

van het oude café.

Zijn naam was gegraveerd

door de hand van het verleden

op de oude tafel van het café in de sud-buurt,

waar gisteravond een schaduw van gisteren,

voor de herinnering aan zijn kwetsbare jeugd

en vanwege de vergeetachtigheid van een vrouw

onbedoeld in slaap gevallen

bij Caféconcert.