Лето - Операция Пластилин

Потрепанный жизнью, бездомный,

Брел по мосту с Ленинского на Фрунзу.

Устало сгорбившись, он словно Бурлак

Тянул свою тележку с нехитрым скарбом

Подальше от осени, в сторону

Всевышнего Августа, без конца и края.

Туда, где пахнет ушедшими поездами

И арбузными корками.

Я шел ему навстречу, и когда наши

Взгляды пересеклись, он вдруг остановился,

Посмотрел в мои глаза и пробормотал, обращаясь

И ко мне, и ко всему сущему в целом:

Припев:

Лето сгорело, братишка, как порох.

Прошла любовь, завяли помидоры.

И мимо летит в раздолбанной скорой

Жизнь…

Лето сгорело, братишка, мгновенно.

Забрав с собой Джима, Марка и Эми

И вот уже вместо морей по колено

Мрак, тлен, гаражи!

Слова этого Человека выражали концентрированную

Скорбь по всему, что с ним произошло в жизни.

Он был неопрятен, но очень мелодичен и мудр.

Как если бы Чарльз Буковски играл блюз

И жил бы где-то в глухой российской провинции.

Мы стояли друг напротив друга и молчали.

Вдруг он попросил закурить.

Я достал пачку «Кента"и протянул ему.

Выпуская клубы густого сизого дыма с примесью

Горечи разбитых надежд, затягиваясь,

Как в последний раз бездомный продолжал:

Оно растерялось по барам и впискам,

В дыму папирос и дешевого виски;

В плацкартных вагонах, в рассказах таксистов

Путались ночи и дни.

Лето было маленьким и дождливым —

Его как всегда, ни на что не хватило,

Но если бы даже оно повторилось —

Его бы все равно проебли!

Е-е-е!

Мы еще несколько минут стояли на этом мосту.

А потом разошлись, кто куда.

Я брел по залитой лучами последнего

Теплого солнца Москве и все думал об этой встрече.

Думал о том, как в детстве время тянулось

Так медленно, что иногда хотелось лезть на стенку.

А теперь же оно летит все быстрее и измеряется уже

Не часами и днями, а целыми сезонами и годами.

Время закручивается в безумную спираль, а мы

Скользим по ней, все увеличивая темп и не замечая,

Как проходит одно за другим лето.

А вместе с ним, — и целая жизнь…

Припев:

Лето сгорело, братишка, как порох.

Прошла любовь, завяли помидоры.

И мимо летит в раздолбанной скорой

Жизнь…

Лето сгорело, братишка, мгновенно.

Забрав с собой Джима, Марка и Эми

И вот уже вместо морей по колено

Мрак, тлен, гаражи!

Versleten door het leven, dakloos,

Dwalend over de brug van Leninsky naar Frunza.

Moe voorovergebogen, hij is als Burlak

Hij trok zijn kar met simpele spullen

Weg van de herfst, aan de kant

Allerhoogste Augustus, zonder einde en rand.

Waar het ruikt naar vertrokken treinen

En watermeloenschillen.

Ik ging hem ontmoeten, en toen onze...

Met gekruiste ogen stopte hij plotseling,

Keek in mijn ogen en mompelde, adresseren

En voor mij, en voor alle dingen in het algemeen:

Refrein:

De zomer brandde af, broeder, als buskruit.

Doorgegeven liefde, verdorde tomaten.

En vliegt voorbij in een kapotte ambulance

Een leven…

Summer is opgebrand, broer, meteen.

Jim, Mark en Amy meenemen

En nu, in plaats van kniediepe zeeën

Somberheid, verval, garages!

De woorden van deze man drukten een geconcentreerde

Verdriet om alles wat hem in het leven is overkomen.

Hij was slordig, maar zeer melodieus en wijs.

Zoals Charles Bukowski de blues speelt

En ik zou ergens in een afgelegen Russische provincie wonen.

We stonden tegenover elkaar en waren stil.

Opeens vroeg hij om een ​​sigaret.

Ik pakte een pakje Kent en gaf het aan hem.

Het vrijgeven van dikke, blauwachtige rookwolken met een mengsel

De bitterheid van gebroken hoop, voortslepend,

Terwijl de dakloze man voor de laatste keer verder ging:

Het ging verloren in bars en afspraken,

In de rook van sigaretten en goedkope whisky;

In auto's met gereserveerde zitplaatsen, in de verhalen van taxichauffeurs

De nachten en dagen waren verward.

De zomer was klein en regenachtig -

Hij was, zoals altijd, nergens genoeg voor,

Maar zelfs als het nog een keer zou gebeuren -

Hij zou hoe dan ook zijn geneukt!

Eee!

We stonden nog een paar minuten op deze brug.

En toen gingen ze uit elkaar, wie gaat waarheen.

Ik dwaalde langs de stralen van de laatste

Warme zon naar Moskou en bleef maar aan deze ontmoeting denken.

Ik dacht aan hoe de tijd verstreek in de kindertijd

Zo langzaam dat ik soms de muur wilde beklimmen.

En nu vliegt hij steeds sneller en is al gemeten

Niet voor uren en dagen, maar voor hele seizoenen en jaren.

De tijd draait in een gekke spiraal, en wij

We glijden er langs, versnellen het tempo en merken het niet op

Hoe de ene zomer na de andere voorbijgaat.

En met hem - en een heel leven ...

Refrein:

De zomer brandde af, broeder, als buskruit.

Doorgegeven liefde, verdorde tomaten.

En vliegt voorbij in een kapotte ambulance

Een leven…

Summer is opgebrand, broer, meteen.

Jim, Mark en Amy meenemen

En nu, in plaats van kniediepe zeeën

Somberheid, verval, garages!