The Poet and the Muse - Old Gods of Asgard

There’s an old tale wrought with mystery, of Tom the Poet and his muse

And a magic lake which gave a life to the words

the poet used

Now, the muse she was his happiness, and he rhymed about her grace

And told her stories of treasures deep beneath the

blackened waves

Till' in the stillness of one dawn, still in its misty

crown

The muse she went down to the lake, and in the

waves she drowned

And now to see your love set free

You will need the witch 's cabin key

Find the lady of the light, gone mad with the night

That’s how you reshape destiny

The poet came down to the lake to call out to his

dear

When there was no answer he was overcome

with fear

He searched in vain for his treasure lost and too

soon the night would fall

Only his own echo would wail back at his call

And when he swore to bring back his love by stories he’d create

Nightmares shifted in their sleep in the darkness

of the lake

And now to see your love set free

You will need the witch 's cabin key

Find the lady of the light, still raving in the night

That’s how you reshape destiny

In the dead of night she came to him with

darkness in her eyes

Wearing a mourning gown, sweet words as her

disguise

He took her in without a word for he saw his

grave mistake

And vowed them both to silence deep beneath

the lake

Now, if it’s real or just a dream one mystery

remains

For it is said, on moonless nights they may still

haunt this place

Er is een oud verhaal vol mysterie, van Tom de Dichter en zijn muze

En een magisch meer dat de woorden leven gaf

de dichter gebruikte

Nu, de muze, zij was zijn geluk, en hij rijmde over haar genade

En vertelde haar verhalen over schatten diep onder de...

zwartgeblakerde golven

Till' in de stilte van een dageraad, nog steeds in de mistige

kroon

De muze ging ze naar het meer, en in de...

golven die ze verdronk

En nu om je liefde te zien bevrijden

Je hebt de sleutel van de heksenhut nodig

Vind de dame van het licht, gek geworden van de nacht

Zo hervorm je het lot

De dichter kwam naar het meer om zijn . te roepen

lief

Toen er geen antwoord was, was hij overweldigd

met angst

Hij zocht tevergeefs naar zijn verloren schat en ook

spoedig zou de nacht vallen

Alleen zijn eigen echo zou jammeren bij zijn oproep

En toen hij zwoer zijn liefde terug te brengen door verhalen die hij zou maken

Nachtmerries verschoven in hun slaap in de duisternis

van het meer

En nu om je liefde te zien bevrijden

Je hebt de sleutel van de heksenhut nodig

Vind de dame van het licht, nog steeds enthousiast in de nacht

Zo hervorm je het lot

In het holst van de nacht kwam ze naar hem toe met

duisternis in haar ogen

Het dragen van een rouwjurk, lieve woorden als haar

vermomming

Hij nam haar op zonder een woord te zeggen, want hij zag zijn...

ernstige fout

En zwoer ze allebei om diep eronder te zwijgen

het meer

Nu, als het echt is of slechts een droom-een-mysterie?

stoffelijk overschot

Want er wordt gezegd, op maanloze nachten kunnen ze nog steeds

achtervolgen deze plek