Zero Tolerance Drum Policy - None More Black

Blindfolded and back to the door.

I’m sitting silent with these open arms ready to strange me.

Cut the air out entirely.

Everytime I see your face,

the space between always tends to suffocate you and me.

Maybe we can start with the weather… just maybe.

Then say what we have to say, whenever… or maybe not.

Thought you should know it’s not OK with me.

The way you walked away.

Colder shoulders chill to the bone.

The way you left me feeling disowned.

I want you to know I wouldn’t have given up.

Hark.

Hark.

A knock at the door.

Who goes there?

Someone from before I was unstable.

Let me bring that to the table.

Geblinddoekt en terug naar de deur.

Ik zit stil met deze open armen klaar om me te vreemden.

Snijd de lucht helemaal uit.

Elke keer als ik je gezicht zie,

de ruimte ertussen heeft altijd de neiging om jou en mij te verstikken.

Misschien kunnen we beginnen met het weer... heel misschien.

Zeg dan wat we te zeggen hebben, wanneer... of misschien niet.

Ik dacht dat je moest weten dat het niet goed met me gaat.

De manier waarop je wegliep.

Koude schouders chillen tot op het bot.

De manier waarop je me verstoten liet voelen.

Ik wil dat je weet dat ik het niet had opgegeven.

hoor.

hoor.

Een klop op de deur.

Wie gaat daar heen?

Iemand van voordat ik onstabiel was.

Laat me dat naar de tafel brengen.