Tempo che se ne va - Nomadi

Immagini sbiadite, di un popolo ormai lontano,

ricco di contrade vuote, e di donne sole,

acqua che diventa fiume, tempo che se ne va,

bambino allo specchio, non c'?

gioco che non sar?,

porter?

l’odore, del mosto nelle strade,

e la festa nelle piazze, colori dell’autunno,

trampolieri e mangiafuoco, giocolieri ed imbroglioni,

il mio cuore si riempiva, ti tante emozioni,

vite consumate, a prender decisioni,

e voglia di fuggire, cuori fermi alle stazioni,

voglia di restare, fra canto e osterie,

ormai l’ultimo treno se ne?

andato via,

anni che passavano, dietro alle stagioni,

lottando con la fede, sciogliendo le passioni,

girando poi le spalle, come fanno gli uomini forti,

quelli che nella vita, non accettano mai i torti,

vecchio contadino, che dava consigli al vento,

seduto su quell’uscio, con la bottiglia accanto,

la sua bocca come un fiume, straripante di parole,

raccontava di una donna, il suo pi?

grande amore,

troppo vuota la bottiglia, troppo grande il suo dolore,

lo trovammo al mattino, di un giorno senza sole,

lo trovammo con in mano, una foto in bianco e nero,

di quella donna tanto amata, di cui andava fiero…

Vervaagde beelden, van een volk dat nu ver weg is,

vol lege landen en eenzame vrouwen,

water dat een rivier wordt, tijd die vergaat,

baby in de spiegel, nietwaar?

spel dat niet zal zijn?,

portier?

de geur, van de most in de straten,

en het feest op de pleinen, kleuren van de herfst,

steltlopers en vuurspuwers, jongleurs en bedriegers,

mijn hart vulde zich, jij zoveel emoties,

levens doorgebracht, beslissingen nemen,

en verlangen om te ontsnappen, harten nog steeds op de stations,

verlangen om te blijven, tussen zang en tavernes,

is de laatste trein nu weg?

weg,

jaren die verstreken, achter de seizoenen,

worstelen met geloof, hartstochten oplossen,

dan zich afwenden, zoals sterke mannen doen,

degenen die in het leven nooit de verkeerde dingen accepteren,

oude boer, advies gevend aan de wind,

zittend op die deur, met de fles ernaast,

zijn mond als een rivier, vol woorden,

vertelde van een vrouw, zijn pi?

grote liefde,

de fles te leeg, de pijn te groot,

we vonden hem in de ochtend, van een zonloze dag,

we vonden hem met een zwart-wit foto,

van die geliefde vrouw, op wie hij trots was...