Stranamore (Pure questo è amore) - Nomadi

E' lui che torna a casa sbronzo quasi tutte le sere

E quel silenzio tra noi due che sembra non finire

Quando lo svesto.

lo rivesto e poi lo metto a letto

E quelle lettere che scrive e poi non sa spedirmi…

Forse lasciarlo sulle scale è un modo di salvarmi

E tu che hai preso in mano

Il filo del mio treno di legno

Che per essere più grande avevo dato in pegno:

E ti ho baciato sul sorriso per non farti male

E ti ho sparato sulla bocca invece di baciarti

Perchè non fosse troppo lungo il tempo di lasciarti:

Forse non lo sai ma pure questo è amore

E l’alba sul Danubio a Marco parve fosforo e miele

E una ragazza bionda forse gli voleva dire

Che l’uomo è grande, l’uomo è vivo

L’uomo non è guerra;

Ma i generali gli rispondono che l’uomo è vino

Combatte bene e muore meglio

Solo quando è pieno

E il primo disse «Ah sì

Non vuoi comprare il nostro giornale?!»

E gli altri «Lo teniamo fermo tanto per parlare»

Ed io pensai — ora gli dico «Sono anch’io fascista» —

Ma ad ogni pugno che arrivava dritto sulla testa

La mia paura non bastava a farmi dire basta

Forse non lo sai ma pure questo è amore

Ed il più grande

Conquistò nazione dopo nazione

E quando fu di fronte al mare si sentì un coglione

Perchè più in là

Non si poteva conquistare niente:

E tanta strada per vedere un sole disperato

E sempre uguale e sempre

Bello l’eroe con gli occhi azzurri dritto sopra la nave

Ha più ferite che battaglie, e lui ce l’ha la chiave

Ha crocefissi e falci in pugno e bla bla bla fratelli

Ed io ti ho sollevata figlia per vederlo meglio

Io che non parto e sto a guardarti

E che rimango sveglio

Forse non lo sai ma pure questo è amore

Hij is degene die bijna elke avond dronken thuiskomt

En die stilte tussen ons twee die nooit lijkt te eindigen

Als ik het uitkleed.

Ik kleed hem aan en leg hem dan in bed

En die brieven die hij schrijft en dan niet weet hoe hij mij moet sturen...

Misschien is hem op de trap achterlaten een manier om mij te redden

En jij die je in handen nam

De draad van mijn houten trein

Dat om groter te zijn had ik beloofd:

En ik kuste je op de glimlach om je geen pijn te doen

En ik schoot je in de mond in plaats van je te kussen

Waarom was niet de tijd om je te lang te verlaten:

Je weet het misschien niet, maar dit is ook liefde

En de dageraad op de Donau leek voor Marco fosfor en honing

En een blond meisje wilde het hem misschien vertellen

Die man is geweldig, de man leeft

De mens is geen oorlog;

Maar de generaals antwoorden dat de mens wijn is

Hij vecht goed en sterft beter

Alleen als het vol is

En de eerste zei: "Ah ja"

Wil je onze krant niet kopen?!'

En de anderen "We houden hem stil om te praten"

En ik dacht - nu zeg ik "Ik ben ook een fascist" -

Maar met elke stoot die recht naar het hoofd kwam

Mijn angst was niet genoeg om me genoeg te laten zeggen

Je weet het misschien niet, maar dit is ook liefde

En de grootste

Het veroverde natie na natie

En toen hij met zijn gezicht naar de zee keek, voelde hij zich een eikel

Waarom verder?

Er kon niets worden bereikt:

En een lange weg om een ​​wanhopige zon te zien

Het is altijd hetzelfde en altijd

Bello de held met blauwe ogen recht boven het schip

Hij heeft meer wonden dan gevechten, en hij heeft de sleutel

Hij heeft kruisbeelden en zeisen in zijn hand en bla bla bla broers

En ik heb je dochter opgevoed om het beter te zien

Ik ga niet weg en ik hou je in de gaten

En dat ik wakker blijf

Je weet het misschien niet, maar dit is ook liefde