La rosa del deserto - Nomadi

Dentro i tuoi gesti c' qualcosa di pi№

dietro i tuoi passi l’ombra dov'

ti muove il vento forse lo muovi tu perІ di certo ti amai;

come la rosa del deserto che sa

schiudersi dentro tutto il vuoto che c'

e fu per caso per destino o follia ma so di certo che amai,

poi la neve avvolse tutte le cose lieve quasi come morire

nella quiete cominciai a capire finalmente

pronunciai il mio nome.

Sai tra le mani ho stretto quel gelo

perch© domani ricordassi che c’ero

che ero nel mondo a fare a morsi l’amore;

come ogni arsa creatura

e che con la vita abbia protetto il dolore

che sia servita a non lasciarmi il timore

di stare al mondo farmi a pezzi per sempre

per ogni sorta d’amore,

ma la neve scese bianca per ore lieve quasi come morire

nella quiete io imparai a sognare finalmente

a pronunciare il mio nome.

Dentro i tuoi gesti c' qualcosa di pi№

dietro i tuoi passi l’ombra dov'

ti muove il vento o forse lo muovi tu perІ di certo ti amai;

ma la neve scese piano per ore lieve quasi come morire

nella quiete imparai a sognare finalmente

a pronunciare il mio nome.

Poi la neve avvolse tutte le cose lieve quasi come morire

nella quiete cominciai a capire finalmente

io seppi il mio nome.

In je gebaren zit iets meer

achter je stappen de schaduw waar

de wind beweegt je misschien beweeg je hem, maar ik hield zeker van je;

zoals de woestijnroos die weet

open je in alle leegte die er is

en het was bij toeval door het lot of waanzin, maar ik weet zeker dat ik liefhad,

toen omhulde de sneeuw alle dingen zo licht als stervende

in de stilte begon ik het eindelijk te begrijpen

Ik zei mijn naam.

Je weet dat ik in mijn handen die vorst vasthield

zodat ik me morgen zou herinneren dat ik daar was

dat ik in de wereld liefde bijt;

zoals elk verschroeid wezen

en dat hij met het leven de pijn beschermde

dat het diende om me niet bang te maken

om in de wereld te zijn die me voor altijd verscheurt

voor elke vorm van liefde,

maar de sneeuw werd urenlang wit, zo licht als stervende

in de stilte heb ik eindelijk leren dromen

om mijn naam te zeggen.

In je gebaren zit iets meer

achter je stappen de schaduw waar

de wind beweegt je of misschien beweeg je hem, maar ik hield zeker van je;

maar de sneeuw viel urenlang langzaam, bijna zo licht als stervende

in de stilte heb ik eindelijk leren dromen

om mijn naam te zeggen.

Toen omhulde de sneeuw alle dingen zo licht als stervende

in de stilte begon ik het eindelijk te begrijpen

Ik kende mijn naam.