Il paese delle favole - Nomadi

E guardai, scrutai, quel vecchio a Monaco

Quel sorriso, quella birra quante cose poi pensai,

La mia mente a una folla di sguardi fissati

Dietro a quei fili spinati.

E lo spiai, scrutai, divise immaginai,

Di uno che, marci, l’Europa calpest,

La mia mente a una folla di sguardi spietati

Fuori da quei fili spinati.

Lo guardai

Nel fondo dei suoi occhi

Lo fissai

Insistendo sempre pi Per vedere se c’era

Colpa o, paura

Perch, per quale ragione.

E guarda, scrutai, niente poi notai

Solo rughe sul viso, dal tempo seminate,

Non aveva artigli, tremavan le sue mani

Come quelle di mio padre.

Lo guardai…

Ritornai poi, ancora a Monaco

Lo cercai, ma ormai, lui non era pi,

La mia mente, quella folla, quelle mani

Tra un volo di gabbiani.

En ik keek, ik keek, die oude man in München

Die glimlach, dat bier, hoeveel dingen dacht ik toen,

Mijn geest naar een menigte van starre blikken

Achter die prikkeldraad.

En ik bespioneerde hem, ik onderzocht, ik stelde me uniformen voor,

Van iemand die, verrot, Europa vertrapt,

Mijn geest naar een menigte genadeloze blikken

Uit die prikkeldraad.

ik keek naar hem

Achter in zijn ogen

Ik staarde naar hem

Steeds meer aandringen om te zien of er was

Schuld of, angst

Waarom, om welke reden.

En kijk, ik keek, toen merkte ik niets

Alleen rimpels op het gezicht, gezaaid door de tijd,

Hij had geen klauwen, zijn handen trilden

Zoals die van mijn vader.

Ik keek naar hem...

Toen ging ik weer terug naar München

Ik zocht hem, maar inmiddels was hij niet meer,

Mijn geest, die menigte, die handen

Tussen een vlucht van meeuwen.