Bianchi e neri - Nomadi

Erano giorni terribili, la guerra divampava

un mostro spaventoso, la gente divorava

fratello contro fratello, odio contro amore

uomini venivano uccisi solo per un colore.

Ma un uomo nel suo giardino

la speranza coltivava

tutti i suoi fratelli con amore aiutava

anche lui aveva un’idea: con coraggio la portava

ma su tutto amava la vita

contro tutti lottava.

Cos¬ un giorno vide un nero moribondo

fece proprio di tutto per riportarlo al mondo

per questo i bianchi pensarono

che fosse un collaborazionista

il suo nome scrissero sopra una lunga lista.

Un giorno un bianco fuggiasco

alla sua porta andІ a bussare

per cercare scampo alla morte

da lui si fece salvare,

cos¬ anche i neri lo odiarono,

giurarono vendetta

perch© chi non era con loro

doveva morire in fretta.

In una notte di luna

l’uomo buono camminava

sopra il crinale di un monte,

che due valli divideva,

da una parte i bianchi lo spiavano,

pronti a colpirlo al cuore

dall’altra i neri stavano

per placare il loro furore.

Partirono due colpi assieme

cadde con gli occhi al cielo

sul suo sguardo stupito

si stese un lieve velo.

I neri felici esultarono

come i bianchi a loro volta,

ma essi non sapevano

che la piet era morta.

Het waren verschrikkelijke dagen, de oorlog woedde

een angstaanjagend monster, door mensen verslonden

broer tegen broer, haat tegen liefde

mannen werden slechts voor één kleur gedood.

Maar een man in zijn tuin

hoop gevoed

hij hielp al zijn broers met liefde

ook hij had een idee: hij droeg het met moed

maar bovenal hield hij van het leven

tegen iedereen die hij vocht.

Dus op een dag zag hij een stervende zwarte man

hij deed er alles aan om hem terug naar de wereld te brengen

daarom dachten de blanken

dat hij een medewerker was

zijn naam schreven ze op een lange lijst.

Op een dag een witte wegloper

hij klopte op zijn deur

om te ontsnappen aan de dood

hij liet zich redden,

dus zelfs de zwarten haatten hem,

ze zwoeren wraak

want wie was er niet bij hen?

hij moest snel sterven.

Op een maanverlichte nacht

de goede man liep

op de top van een berg,

die twee valleien scheidde,

aan de ene kant bespioneerden de blanken hem,

klaar om hem in het hart te raken

aan de andere kant stonden de zwarten

om hun woede te sussen.

Twee schoten gingen samen af

hij viel met zijn ogen naar de lucht

op zijn verbaasde blik

een lichte sluier verspreid.

De gelukkige zwarten juichten

als blanken op hun beurt,

maar ze wisten het niet

dat het medelijden dood was.