Autogrill - Nomadi

La ragazza dietro al banco mescolava birra chiara e Seven-up

E il sorriso da fossette e denti era da pubblicità

Come i visi alle pareti di quel piccolo autogrill

Mentre i sogni miei segreti li rombavano via i TIR…

Bella, d' una sua bellezza acerba, bionda senza averne l' aria

Quasi triste, come i fiori e l' erba di scarpata ferroviaria

Il silenzio era scalfito solo dalle mie chimere

Che tracciavo con un dito dentro ai cerchi del bicchiere…

Basso il sole all' orizzonte colorava la vetrina

E stampava lampi e impronte sulla pompa da benzina

Lei specchiò alla soda-fountain quel suo viso da bambina

Ed io… sentivo un' infelicità vicina…

Vergognandomi, ma solo un poco appena, misi un disco nel juke-box

Per sentirmi quasi in una scena di un film vecchio della Fox

Ma per non gettarle in faccia qualche inutile cliché

Picchiettavo un indù in latta di una scatola di té…

Ma nel gioco avrei dovuto dirle: «Senti, senti io ti vorrei parlare…»

Poi prendendo la sua mano sopra al banco: «Non so come cominciare:

Non la vedi, non la tocchi oggi la malinconia?

Non lasciamo che trabocchi: vieni, andiamo, andiamo via.»

Terminò in un cigolio il mio disco d' atmosfera

Si sentì uno sgocciolio in quell' aria al neon e pesa

Sovrastò l' acciottolio quella mia frase sospesa

«ed io… «, ma poi arrivò una coppia di sorpresa…

E in un attimo, ma come accade spesso, cambiò il volto d' ogni cosa

Cancellarono di colpo ogni riflesso le tendine in nylon rosa

Mi chiamò la strada bianca, «Quant'è?»

chiesi, e la pagai

Le lasciai un nickel di mancia, presi il resto e me ne andai…

Het meisje achter de toonbank mixte pils en Seven-up

En de ingedeukte, brede glimlach was voor reclame

Zoals de gezichten op de muren van dat kleine restaurant aan de snelweg

Terwijl mijn geheime dromen de vrachtwagens wegdenderden...

Mooi, met een onvolwassen schoonheid van haar eigen, blond zonder de air ervan te hebben

Bijna triest, zoals de bloemen en het gras van de spoorweghelling

De stilte werd alleen bekrast door mijn hersenschimmen

Dat ik met een vinger in de cirkels van het glas heb getraceerd ...

Laag de zon aan de horizon kleurde de etalage

En het drukte flitsen en vingerafdrukken af ​​op de benzinepomp

Ze spiegelde het gezicht van haar kind bij de frisdrankfontein

En ik... ik voelde me bijna ongelukkig...

Beschaamd, maar toch een klein beetje, heb ik een plaat in de jukebox gestopt

Om het gevoel te hebben dat ik in een scène uit een oude Fox-film zit

Maar niet om een ​​nutteloos cliché in haar gezicht te gooien

Ik tikte een hindoe in een blik van een theedoos ...

Maar in het spel had ik tegen haar moeten zeggen: "Luister, luister, ik zou graag met je praten ..."

Dan neemt hij zijn hand over de toonbank: "Ik weet niet hoe ik moet beginnen:

Zie je het niet, kun je het vandaag niet melancholisch aanraken?

Laten we het niet laten overlopen: kom, laten we gaan, laten we weggaan."

Mijn sfeerplaat eindigde in een kraak

Er was een druppel in die neon en zware lucht

Over het gekletter die voorwaardelijke straf van mij

"En ik ...", maar toen arriveerde er een verrassingspaar ...

En in een oogwenk, maar zoals vaak gebeurt, veranderde het gezicht van alles

De roze nylon gordijnen hebben plotseling alle reflectie gewist

De onverharde weg riep me: "Hoeveel kost het?"

Ik heb het gevraagd en ervoor betaald

Ik gaf haar een stuiver als fooi, nam het wisselgeld en vertrok...