1132 - Noisem

an anguishing feeling of nostalgia

lingers from this creeping moment

laying in a tomb of feathers

turns into flames

the crawlspace is musky

but is more comforting than a living room

buried into a pillow

i never want to leave

claiming the anxiety

rest in the heights above the floorboard

slapped across the face

with the reality of whats to become of us

bust my head against the wall

it was my only battle

a sense of agony

a portrait of depression

painting the blood

against this landscape

of a house we call home

the summer is coming

but will always have the aggression of winter

burns cement deeper into the skin

scarring an unlaced mind

the pipe cinders, wasting away

the only reason is to feel numb

i can’t hear you

mumbling thoughts, never to understand

damned to waste away like you

a testament to a broken hope

een beangstigend gevoel van nostalgie

blijft hangen bij dit griezelige moment

liggend in een graf van veren

verandert in vlammen

de kruipruimte is muskusachtig

maar is comfortabeler dan een woonkamer

begraven in een kussen

ik wil nooit weggaan

de angst claimen

rust op de hoogten boven de vloerplaat

in het gezicht geslagen

met de realiteit van wat er van ons moet worden

stoot mijn hoofd tegen de muur

het was mijn enige strijd

een gevoel van pijn

een portret van depressie

het bloed schilderen

tegen dit landschap

van een huis dat we thuis noemen

de zomer komt er aan

maar zal altijd de agressie van de winter hebben

verbrandt cement dieper in de huid

een ongeketende geest littekens geven

de pijp sintels, wegkwijnen

de enige reden is om je verdoofd te voelen

ik kan je niet horen

mompelende gedachten, om nooit te begrijpen

verdomd om weg te kwijnen zoals jij

een getuigenis van een gebroken hoop