No Man's Land - Orchestral Manoeuvres In The Dark

Nobody asked you to be what you are,

Nobody told you to go quite so far,

Sometimes they need more then you have to give.

Everyone demands the ultimate gift

And each fragile moment of every long day

You’re frightened of failure in each word you say

Your wives and your children

Family and friends will persecute you for each small accident

And nothing can save you, no one forgives, your were buried in

Envy the moment that you lived.

And running and hiding will do you no good

Praying is wasted you misunderstood

That the rules of the game were the ones that you laid all those long years ago

When you heedlessly played at the role of creator from cradle till grave,

So suffer in silence you will never be saved.

And all of the answers washed out on the sand

On a far distant shore of some unnamed dark land

Where the science of reason cannot yet expand

On the gospel of the martyrs, the nails in their hands,

Crashing gracelessly forward through forward through debris of fate

To the last bitter chapter the terminal gate

The chains that you fashioned you strain just to stand

Stumbling slowly surely into your own no man’s land.

Niemand heeft je gevraagd te zijn wat je bent,

Niemand heeft je zo ver gezegd om te gaan,

Soms hebben ze meer nodig dan jij moet geven.

Iedereen eist het ultieme geschenk

En elk breekbaar moment van elke lange dag

Je bent bang om te falen in elk woord dat je zegt

Uw vrouwen en uw kinderen

Familie en vrienden zullen je vervolgen voor elk klein ongelukje

En niets kan je redden, niemand vergeeft, je werd begraven in

Benijd het moment dat je leefde.

En rennen en verstoppen zal je geen goed doen

Bidden is verspild, je hebt het verkeerd begrepen

Dat de regels van het spel de regels waren die je al die jaren geleden hebt bepaald

Toen je achteloos de rol van schepper speelde van de wieg tot het graf,

Dus lijd in stilte, je zult nooit gered worden.

En alle antwoorden spoelden weg op het zand

Op een verre kust van een niet nader genoemd donker land

Waar de wetenschap van de rede zich nog niet kan uitbreiden

Over het evangelie van de martelaren, de spijkers in hun handen,

Gracieus voorwaarts door vooruit neerstortend door puin van het lot

Naar het laatste bittere hoofdstuk de terminalpoort

De kettingen die je hebt gemaakt, span je gewoon om te staan

Langzaam struikelend zeker in je eigen niemandsland.