Chitarra Souna Piu Piano - Nicola Di Bari

Il y avait un garçon qui vivait simplement

Travaillant dans le faubourg

Il y avait une fille qui rêvait sagement

En attendant l’amour

Il y avait le printemps

Le printemps des romans

Qui passait en chantant

Et cherchait deux cœurs tout blanc

Pour prêter ses serments

Et en faire des amants

Il y a eu un moment merveilleux

Lorsque leurs regards se sont unis

Il y a eu ces instants délicieux

Où sans rien dire ils se sont compris

Il y a eu le destin

Qui a poussé le gamin

À lui prendre la main

Il y a eu la chaleur

La chaleur du bonheur

Qui leur montait au cœur

Il y avait cette chambre meublée

Aux fenêtres donnant sur la cour

Il y avait ce couple qui s’aimait

Et leurs phrases parlaient de toujours

Il y avait le gamin

Qui promenait sa main

Dans les cheveux de lin

De la fille aux yeux rêveurs

Tandis que dans leur cœur

S’installait le bonheur

Il y a eu ces deux corps éperdus

De bonheur et de joies sans pareils

Il y a eu tous ces rêves perdus

Qui remplaçaient leurs nuits sans sommeil

Il y a eu le moment

Où soudain le printemps

A repris ses serments

Il y a eu le bonheur

Qui s’est enfui en pleurs

D’avoir brisé deux cœurs

Il y avait un garçon qui vivait simplement

Travaillant dans le faubourg

Il y avait une fille qui pleurait en songeant

À son premier amour

Il y avait le destin

Qui marchait son chemin

Sans s’occuper de rien

Tant qu’il y aura des amants

Il y aura des serments qui ne dureront qu’un printemps

Er was een jongen die eenvoudig leefde

Werken in de buitenwijk

Er was een meisje dat wijs droomde

Wachten op liefde

Er was lente

De lente van romans

Wie is geslaagd voor zingen?

En was op zoek naar twee hartjes helemaal wit

Om zijn eed af te leggen

En maak ze minnaars

Er was een prachtig moment

Toen hun ogen elkaar ontmoetten

Er waren van die heerlijke momenten

Waar ze elkaar zonder iets te zeggen begrepen

Er was het lot

Wie duwde het kind?

Om haar hand te pakken

Er was hitte

De warmte van geluk

die naar hun hart gingen

Er was deze slaapkamer ingericht

Bij de ramen die uitkijken op de binnenplaats

Er was een stel dat van elkaar hield

En hun zinnen spraken van voor altijd

Daar was het kind

Wie zwaaide met zijn hand?

In linnen haar

Van het meisje met de dromerige ogen

Terwijl in hun hart

Geluk begon

Er waren die twee verloren lichamen

Ongeëvenaard geluk en vreugde

Er zijn al die verloren dromen geweest

Wie vervingen hun slapeloze nachten

Er was de tijd

waar plotseling de lente

Heeft zijn eed hervat

Er was geluk

Wie liep huilend weg

Om twee harten te hebben gebroken

Er was een jongen die eenvoudig leefde

Werken in de buitenwijk

Er was een meisje dat huilde bij het denken

Naar zijn eerste liefde

Er was het lot

wie liep zijn weg

Zonder je ergens zorgen over te maken

Zolang er minnaars zijn

Er zullen eden zijn die maar een lente duren