Luen - Neljä Ruusua

Kaupunki pimenee,

tyhjyys raiskaa harkiten

ympärillä arkihuoneen.

Jossain kaukaisessa

pimeyden helmassa,

sulottaren ruumiissa

nyt sädekehä palaa

Luen,

olen yksin ja luen

Ilman sua oon kuin tuhkaa,

leijailen ja ajan tuhlaan,

itseäni uhmaan.

Luen,

olen yksin ja luen.

Ilman sua oon kuin tuhkaa,

leijailen ja ajan tuhlaan,

itseäni uhmaan.

Sä kirjoitit kirjeen

salaa kaikilta muilta.

Avasit tunteiden tulvan ja vannoit

totuuden silmien sineen.

Vapaus ja ylpeyden vankeus

vaivaa vastaanottajaa.

Aika kuluu ja sen henki

janoaa rakastajaa.

Luen,

olen yksin ja luen

Ilman sua oon kuin tuhkaa,

leijailen ja ajan tuhlaan,

itseäni uhmaan.

Luen,

olen yksin ja luen.

Ilman sua oon kuin tuhkaa,

leijailen ja ajan tuhlaan,

itseäni uhmaan.

De stad wordt donker,

leegte opzettelijk verkrachting

rond de alledaagse kamer.

Ergens ver weg

in de zoom van de duisternis,

in het lichaam van de kazerne

nu is de halo verlicht.

Ik lees,

ik ben alleen en ik lees

Zonder as als as,

Ik zweef en verspil tijd,

mezelf te trotseren.

Ik lees,

ik ben alleen en ik lees.

Zonder as als as,

Ik zweef en verspil tijd,

mezelf te trotseren.

Jij hebt de brief geschreven

stiekem van iedereen.

Je opende de stroom van emoties en zwoer

het blauw van de ogen van de waarheid.

Vrijheid en gevangenschap van trots

de ontvanger lastig vallen.

De tijd verstrijkt en zijn geest

dorstige minnaar.

Ik lees,

ik ben alleen en ik lees

Zonder as als as,

Ik zweef en verspil tijd,

mezelf te trotseren.

Ik lees,

ik ben alleen en ik lees.

Zonder as als as,

Ik zweef en verspil tijd,

mezelf te trotseren.