Oceanus Procellarum - Necronautical

Long before the peace of tyranny

There was a legend from the age of myth

Then I was a worthy enemy

Not this wretched husk of regolith

A cast off in his shadow

Even then consumed by jealousy

I sought to rob him of his pride

The wealth of self-assurance sickened me and I pledged to see his name decried

I, Apothyon, live to challenge thee!

His countenance flared wild

The arrogance of my decree

I come to storm your solace

I am the wind of progress

He laughed and feigned disinterest

Thus began my annals of decline

The shame of my defeat

Was cast across my face

A testament to change

Reveal the means to our final outcome

With scars written in stone

Oceanus Procellarum

My well of hatred carried me

And brought our bodies close enough for blows

Fuelled by interstellar animosity

The balance ruptured and the orbit closed

Our atmospheres ignited

My wrath had reached escape velocity

But felt upon him like a sickly child

My every effort was futile

Deflected by its greater forces

His retaliation shook my all

Stripped bare to the core

Pieces of me were scattered away

Into the furthest reaches of the night…

The giant impact the beckoning end

To lift the veil for evermore…

And in the flash was knowledge

All life is meteoric

Worlds fail and break their promise

I challenged death and was renewed

The shame of my defeat

Was cast across my face

A testament to change

Reveal the means to our final outcome

With scars written in stone

Oceanus Procellarum

Wounds coalescent transcribed the reform

From mark of the vanguished

To heart of the storm

I took it upon me

I made it my own

I have written your end in the stars

So let it be known

These billows of anguish

I brought forth to obscure

The remnants of your pitiful works

For all shall be pure in the final eclipse…

Lang voor de vrede van tirannie

Er was een legende uit het tijdperk van de mythe

Toen was ik een waardige vijand

Niet deze ellendige schil van regolith

Een afgeworpen in zijn schaduw

Zelfs dan verteerd door jaloezie

Ik wilde hem van zijn trots beroven

Ik werd misselijk van de rijkdom aan zelfverzekerdheid en ik beloofde dat zijn naam zou worden afgeschreven

Ik, Apothyon, leef om je uit te dagen!

Zijn gelaat vlamde wild op

De arrogantie van mijn besluit

Ik kom om je troost te bestormen

Ik ben de wind van vooruitgang

Hij lachte en veinsde desinteresse

Zo begon mijn annalen van verval

De schande van mijn nederlaag

Werd over mijn gezicht geworpen

Een testament om te veranderen

Onthul de middelen voor ons eindresultaat

Met littekens in steen geschreven

Oceanus Procellarum

Mijn bron van haat droeg me

En bracht onze lichamen dichtbij genoeg voor klappen

Gevoed door interstellaire vijandigheid

De balans scheurde en de baan sloot

Onze sferen ontstoken

Mijn woede had de ontsnappingssnelheid bereikt

Maar voelde op hem als een ziekelijk kind

Al mijn moeite was tevergeefs

Afgebogen door zijn grotere krachten

Zijn vergelding schokte mijn alles

Gestript tot op het bot

Stukken van mij waren verstrooid

Tot in de verste uithoeken van de nacht...

De gigantische impact het wenkende einde

Om de sluier voor altijd op te lichten...

En in de flits was kennis

Al het leven is meteorisch

Werelden falen en breken hun belofte

Ik daagde de dood uit en werd vernieuwd

De schande van mijn nederlaag

Werd over mijn gezicht geworpen

Een testament om te veranderen

Onthul de middelen voor ons eindresultaat

Met littekens in steen geschreven

Oceanus Procellarum

Wonden coalescentie transcribeerde de hervorming

Van het teken van de verdwenen

Naar het hart van de storm

Ik nam het op mij

Ik heb het mijn eigen gemaakt

Ik heb je einde in de sterren geschreven

Dus laat het bekend zijn

Deze golven van angst

Ik bracht naar voren om te verduisteren

De overblijfselen van je zielige werken

Want allen zullen zuiver zijn in de laatste zonsverduistering...