Call the Days - Nadia Reid

I have heard a mother’s tongue.

She said baby don’t you come under.

I am so far from my home,

that Heaven can’t hear my call.

But I am digging my own grave.

I am chasing shit beneath the haze.

I was so sure that he would stay,

and would love me anyway.

I was happy on my own.

I would call the days as they were none.

And in the guilt that I have found,

You know the one that sticks around.

I was so sure that i would go,

that I’d already sunk the boat.

And I sought out my winter coat.

I cut the sleeves off before I’d known.

I was so sure that I would feel,

a mark of guilt, the pain of you.

and I was happy on my own,

I would call the days as they were known.

And in the guilt that I have found,

you know the one that sticks around.

I was so sure that he would stay,

and would love me anyway.

Ik heb een moedertaal gehoord.

Ze zei schat, kom er niet onder.

Ik ben zo ver van mijn huis,

dat de hemel mijn roep niet kan horen.

Maar ik graaf mijn eigen graf.

Ik jaag op stront onder de waas.

Ik was er zo zeker van dat hij zou blijven,

en zou toch van me houden.

Ik was alleen gelukkig.

Ik zou de dagen noemen zoals ze er niet waren.

En in de schuld die ik heb gevonden,

Je weet wel degene die blijft hangen.

Ik was zo zeker dat ik zou gaan,

dat ik de boot al had laten zinken.

En ik zocht mijn winterjas uit.

Ik sneed de mouwen af ​​voordat ik het wist.

Ik was zo zeker dat ik zou voelen,

een teken van schuld, de pijn van jou.

en ik was gelukkig in mijn eentje,

Ik zou de dagen noemen zoals ze bekend waren.

En in de schuld die ik heb gevonden,

je weet wel degene die blijft hangen.

Ik was er zo zeker van dat hij zou blijven,

en zou toch van me houden.